Πριν από δύο χρόνια μετακομίσαμε σε διαμέρισμα. Πρώτη εντύπωση από το σπίτι: έχει προοπτικές. Επεξήγηση: θέλει πολλή δουλειά. Ο προηγούμενος ιδιοκτήτης και κάτοικος του διαμερίσματος ήταν ο κύριος Γρηγόρης, ο οποίος είχε πεθάνει έξι μήνες πριν. Φυσικά, το στίγμα του ήταν παντού και το σπίτι φαινόταν εμφατικά δικό του.
Αυτό που μας τράβηξε το βλέμμα από την πρώτη ματιά ήταν τα κάδρα. Κάθε τοίχος γεμάτος μικρά, μεγάλα, τεράστια κάδρα. Κατά συντριπτική πλειονότητα, οι εικόνες τους ήταν αεροφωτογραφίες από μοναστήρια, η Αγία Σοφία πάνω από το κρεβάτι, και μια φωτογραφία του Χριστόδουλου. Όλα αυτά έπρεπε να βγουν και να μπουν σε κούτες. Κούτες λοιπόν. Ακολούθησαν εξορμήσεις στο σουπερμάρκετ, να βρούμε τις πιο ανθεκτικές.
Επόμενο πρόβλημα ήταν ότι έπρεπε να αδειάσουμε το κλασικό, ανεκδιήγητο σκρίνιο από μπιμπελό, ποτήρια, και σεμεδάκια. Και μιλάμε για άπειρα ποτήρια. Τρόπος του λέγειν, αλλά, όταν αρχίζεις να τα τυλίγεις, τόσα μοιάζουν. Μετά να μαζέψουμε τα τουριστικά μπουκαλάκια λικέρ και το υπόλοιπο ξεχασμένο αλκοόλ. Συνεχίζουμε με τα κάτω ντουλάπια και τα συρτάρια. Πάλι ποτήρια. Τα τρία συρτάρια ήταν εξ ολοκλήρου αφιερωμένα στα DVDs. Ταινίες, ντοκιμαντέρ από το Discovery Channel (που δεν έλειπαν από κανένα σπίτι τις μακρινές εποχές των early ’00s), και φυσικά οι «άλλες» ταινίες, απαραίτητες για έναν εργένη, που η αισθητική τους πλέον μόνο γέλιο προκαλεί. Κάπως έτσι, με τις μαγικές ιδιότητες της πενίας που τέχνας κατεργάζεται, το σκρίνιο μεταμορφώθηκε σε μία συμπαθητική βιβλιοθήκη.
Επόμενη στάση: κουζίνα. Πρέπει να βγάλουμε τις δεκάδες εικονίτσες που είχε κολλήσει ο μακαρίτης –με βενζινόκολλα, παρακαλώ (η αγαπημένη του)– στο ψυγείο, όπως και πάνω από τον πάγκο. Φυσικά, αμέσως να αδειάσουν και να καθαριστούν ντουλάπια και συρτάρια. Ανοίγω τα ντουλάπια – στοίβες τα ποτήρια. Μα καλά, πόσα είχε; Δεν έχω ξαναδεί τόσα ποτήρια μαζεμένα στη ζωή μου. Το προσπερνάω και συνεχίζω. Μαζεύουμε λίγα πράγματα από το μπάνιο, ευτυχώς όχι ποτήρια, και τα ρούχα του από το υπνοδωμάτιο. Έχοντας κάνει όλα αυτά, είμαστε σε καλή φάση να αρχίσουμε να φέρνουμε το σπίτι στο γούστο μας.
Πλέον, αφού έβαλε ο καθένας την προίκα του και αφού κάναμε μερικές καίριες αγορές, ο χώρος ήρθε στα μέτρα μας. Γενικά το σπίτι όμως είναι τζαναμπέτικο και κάθε τόσο μας βάζει και τρέχουμε. Στον πρώτο μήνα πάνω πέφτει μέρος του ταβανιού στο σαλόνι, πριν από λίγους μήνες συνέβη το ίδιο στο μπαλκόνι. Χάλασαν κατά καιρούς φούρνος, ψυγείο, πλυντήριο, καυστήρας. Όλα στο σπίτι έχουν γίνει με πατέντες, στον βαθμό που, όποτε έρχεται μάστορας για δουλειές, κοιτάζει με απορία και λέει: «Μα καλά, τι έχουν κάνει εδώ;», και εμείς μουρμουρίζουμε: «Πού να ’ξερες!». Προχειροκατασκευή του ογδόντα, καταλαβαίνετε. Γιατί η ζωή θέλει σασπένς.
Κάθε τόσο που αποφασίζουμε να πετάξουμε την επόμενη δόση από τα πράγματα του κύριου Γρηγόρη, τα οποία είναι πραγματικά ατελείωτα, σκέφτομαι αυτόν τον άνθρωπο. Που έζησε σε ένα σπίτι που έχτισε η οικογένειά του χωρίς σκέψη για το μέλλον και που ποτέ δεν διορθώθηκε. Που μάζεψε έναν τόνο ενθύμια και άλλα χρηστικά αντικείμενα που ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκαν, ούτε και από τον ίδιον. Όλα αυτά τα πράγματα που οι συγγενείς του δεν τους έδωσαν μια δεύτερη ματιά και που οι ενοικιαστές δεν βλέπουν την ώρα να ξεφορτωθούν. Και σκέφτομαι τι θα απογίνουν τα δικά μας αγαπημένα πράγματα μιας ζωής ολόκληρης, αφού θα έχουμε φύγει.
