Σε αυτή τη ζωή υπάρχουν αρκετά πράγματα που μπορείς να αποφύγεις, εκτός από τον χρόνο. Κι όπως λέει κι η λαϊκή σοφία, ο Μάρτης είναι γδάρτης, φίλε αναγνώστη, κάτι που φέτος ισχύει στον τόπο μας για ακόμα περισσότερους λόγους, ένας από τους οποίους είναι και το κλίμα, που, ως άλλος αναποφάσιστος ψηφοφόρος, δεν είναι σίγουρο τι εποχή θα έχουμε αύριο – θ’ αποφασίσει την τελευταία στιγμή. «Τι πιο δημοκρατικό;» θα μου πεις. Η αυτοδιάθεση του καιρού έχει έρθει, για να μας απελευθερώσει από τα καταπιεστικά στερεότυπα του χθες, όπως το «Γενάρης χειμώνας, Απρίλης άνοιξη». Την ώρα όμως που το χθες γκρεμίζεται και, όπως έλεγε και το Game of Thrones, «οι βασιλιάδες πεθαίνουν σαν τις μύγες», όσο οι πρίγκιπες γράφουν δακρύβρεχτες αυτοβιογραφίες για τα ψυχολογικά τραύματα του να είσαι άεργος σαραντάρης πολυεκατομμυριούχος, ο θεσμός της μοναρχίας όχι μόνο επιβιώνει ως τις μέρες μας, αλλά ευδοκιμεί.
Ας πάμε όμως λίγο πίσω στον χρόνο. Ο μήνας είναι Νοέμβριος, το έτος 2020 και η σκηνή εκτυλίσσεται στη Χώρα του Λίμπερτι: τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών έχουν μόλις οριστικοποιηθεί και όλα δείχνουν πως ο αμερικανικός λαός ψήφισε μια επιτροπή αρίστων που αποφάσισε ότι ο Ντόναλντ –όχι ο Ντακ– μας τα έκανε θάλασσα, αφού η λαιμαργία του ντρόπιασε ακόμα και τους αρίστους, και είναι πια καιρός να πάρει πόδι, έτσι λαϊκιστί, όπως του άρεσε να εκφράζεται. Κάπου στον Λευκό Οίκο, ένας μεσήλικας άνδρας κάθεται στο γραφειάκι του με ένα άδειο βλέμμα και συλλογίζεται τι θ’ απογίνει. Αυτός ο άνδρας είναι πιθανότατα ο Μάικ, ο μετακλητός υπεύθυνος καθαριότητας, ή ο Γκρεγκ, ο επίσης βυσματίας μάγειρας, οι οποίοι ξέρουν πως την επόμενη της παράδοσης της εξουσίας στον νέο πρόεδρο θα πρέπει να ενημερώσουν το προφίλ τους στο LinkedIn σε «αναζητά εργασία». Την ίδια στιγμή, ο Ντόναλντ μας, έχοντας μελετήσει εντατικά μαθήματα από τον συνονόματό του, έχει κλειδαμπαρώσει το οβάλ γραφείο, έχει βγει σε άδεια αορίστου διαρκείας και γενικά κάνει, πολύ πειστικά, την πάπια.
Πού βρίσκεται όμως ο Ντόναλντ; Αν ήταν Έλληνας πρωθυπουργός, θα τον ψάχναμε σε κάποιο από τα εκατοντάδες γραφικά νησιά μας, αφού οι πάπιες είναι γνωστό πως λατρεύουν τη θάλασσα, όμως έτσι θα είχαμε κάνει ένα κλασικό λάθος αρχαρίου. Ο Ντόναλντ, γνωρίζοντας πως ακόμα και μετά τις «εκλογές» θα είχε την απόλυτη εξουσία στα χέρια του για ακόμα δύο τουλάχιστον μήνες, είχε κλειστεί σε κάποιο σκοτεινό υπόγειο με το κινητό του και ένα λάπτοπ κι έπαιρνε χαλαρός, μολονότι κάπως βιαστικός, τηλέφωνο τα παλιά του φιλαράκια, που τύχαινε να είναι όλοι πολυεκατομμυριούχοι εντερπρενέρς. Έπειτα από μια γρήγορη μνεία στις παλιές καλές μέρες, ο Ντόναλντ έμπαινε στο ψητό: «Τι θέλεις και με των πόσο;». Είναι, βλέπεις, μεγάλη ερωτική απογοήτευση να σε φτύσει η εξουσία ύστερα από τόσα χρόνια άνετης συμβίωσης, φίλε αναγνώστη, και ο Ντόναλντ, σιγοτραγουδώντας σαν καψούρης «πάρε ό,τι θέλεις, παλιατζή» ή ως άλλος έκπτωτος βασιλιάς στο πάλαι ποτέ παλάτι του, ξεδιάλεγε τα παλιά του υπάρχοντα από το σπίτι της και τα πούλαγε κοψοχρονιά στον πρώτο ενδιαφερόμενο, αφού κανένας σωστός χωρισμένος δεν καταδέχεται να κρατήσει τα δώρα που του χάρισε η άκαρδη. Όπου «άκαρδη», τώρα εσύ –όχι εγώ– μπορείς να βάλεις «αμερικανικός λαός», κι όπου «υπάρχοντα», μπορείς να βάλεις με τον νου σου όποιο φιλετάκι αμερικανικής περιουσίας θέλεις – ας πούμε, την Αλάσκα, την οποία ο Ντόναλντ, ως πρόεδρος των ΗΠΑ, είχε αποχαρακτηρίσει από προστατευόμενη περιοχή και είχε πουλήσει για νέες εξορύξεις ορυκτών, μέχρι τις πρώτες μέρες του Ιανουαρίου του 2021, περίπου δύο μήνες αφότου έχασε τις εκλογές (Η έρημος της Αλάσκας ανοίγει για εξερεύνηση πετρελαίου, ΕΦΣΥΝ, 06/01/2021).
Ήταν όμως η Αλάσκα ένα τέτοιο δώρο και βρισκόταν η πώλησή της στη διακριτική ευχέρεια ενός εκλεγμένου πλην απερχόμενου ηγέτη, ο λαός του οποίου είχε δηλώσει, έστω έμμεσα, όπως γίνεται στις ΗΠΑ, την προτίμησή του σε κάποιον που έλεγε πως θα σταματούσε αυτές ακριβώς τις αγοραπωλησίες; Η λέξη κλειδί εδώ θα μπορούσε να είναι το «ηγέτης», γιατί ποιος νοιάζεται για το ότι είσαι αιρετός, όταν είσαι ηγέτης με τα όλα σου; Ή το «λαός», γιατί, ως γνωστόν, λαός και όχλος ένα τσιγάρο δρόμος, και ο όχλος δεν έχει βέβαια τη σοφία ενός άριστου επιχειρηματία. Ή ακόμα και το «διακριτική ευχέρεια», γιατί σιγά μη σου δώσω και λογαριασμό τι θα κάνω στο οβάλ γραφείο, κυρά μου. Με ψήφισες, με έχωσες στην εξουσία, με εκμεταλλεύτηκες, τα καλύτερά μου χρόνια μου έφαγες, και τώρα μου ζητάς και τα ρέστα και τις ευθύνες; Είμαι ηγέτης και το κέφι μου θα κάνω και θα μείνω και δυο μήνες παραπάνω!
Επιστρέφοντας στο σήμερα, το μόνο που δεν μπορεί ίσως να επιβεβαιωθεί από κάποιο δημοσίευμα είναι το πάθος του Ντόναλντ για το λαϊκό τραγούδι. Τα υπόλοιπα, φίλε αναγνώστη, αποτελούν έκτοτε μέρος της ιστορικής μνήμης και μας υπενθυμίζουν πως, όταν δίνουμε λευκή επιταγή σε κάποιον να κάνει πρακτικά ό,τι θέλει στο όνομά μας για ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, χωρίς την παραμικρή δυνατότητα άμεσου ελέγχου, στέφουμε ουσιαστικά έναν μονάρχη. Κι ο μονάρχης έρχεται πάντα ο καιρός που θα κοιτάξει τον εαυτό του. Ειδικά όταν αισθάνεται πως οι μέρες του τελειώνουν. Οι όποιοι παραλληλισμοί δικοί σου.
