Ο Κυριάκος Κωλέσης έχει ανακηρυχθεί Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Εκτός από Κοινωνιολογία, έχει διδάξει Ιστορία της Τέχνης και Σημειολογία της Εικόνας στη Δευτεροβάθμια και την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Από το 2017 είναι Διευθυντής του 2ου Σχολείου Δεύτερης Ευκαιρίας Καταστήματος Κράτησης Κέρκυρας.
Οι Φυλακές της Κέρκυρας έχουν τη φήμη των πιο «δύσκολων» φυλακών της Ελλάδας. Ποια είναι η ιστορία του κτηρίου;
Η ιστορία –μια ιστορία πέρα για πέρα αληθινή– ξεκινά στο Λονδίνο το 1760, όταν ένα παιδί 12 ετών γίνεται δεκτό στο Κολλέγιο Queen’s της Οξφόρδης, από το οποίο αποφοιτά λίγο αργότερα, το 1764. Στη συνέχεια, σπουδάζει Νομικά και αναγορεύεται δικηγόρος, που ήταν το επάγγελμα του πατέρα του – επάγγελμα το οποίο δεν θα ασκήσει ποτέ. Γρήγορα αντιλαμβάνεται ότι αυτό που βαθιά τον ενδιαφέρει είναι μια κριτική αναθεώρηση των προταγμάτων ζωής της αγγλικής αστικής κοινωνίας στην οποία ζει, κάτι το οποίο, για να γίνει, όπως πιστεύει ο ίδιος, χρειάζεται αλλαγή του νομικού συστήματος. Τι είδους αλλαγή; Αλλαγή στη βάση λογικών (χρηστικών) διευθετήσεων της καθημερινότητας, πέρα από ιδεοληψίες, θρησκευτικούς καταναγκασμούς και κοινωνικά στερεότυπα. Ο νεαρός αυτός έχει ένα πραγματικά φιλόδοξο σχέδιο: να επανασχεδιάσει την καθημερινότητα στη βάση μιας χρηστικής, πιο λειτουργικής ζωής. Ξεκινά, λοιπόν, να συνθέτει μια κανονιστική ηθική θεωρία, σύμφωνα με την οποία σκοπός των πράξεών μας πρέπει να είναι η μεγαλύτερη κατά το δυνατόν ωφέλεια για τον μεγαλύτερο κατά το δυνατόν αριθμό ατόμων. Η θεωρία αυτή, αργότερα, θα ονομαστεί «Ωφελιμισμός». Και ο νεαρός θα μείνει στην ιστορία. Το όνομα του: Jeremy Bentham. Αυτό που επιχειρεί, λοιπόν, δεν το επιχειρεί μόνο με όρους θεωρητικούς. Σχεδιάζει –κυριολεκτικά, στο χαρτί, εννοώ– δομές κοινωνικής συμβίωσης, όπως δημόσια κτήρια, σχολεία, φυλακές, για να προτείνει στην πράξη τρόπους διευθέτησης της συμβίωσης, πάντα στη βάση της... «μεγαλύτερης κατά το δυνατόν ωφέλειας». Μέσα σ’ αυτά τα σχέδια είναι και το Πανοπτικόν (Panopticon), το οποίο παρουσιάζει στο κοινό το 1791. Πρόκειται για έναν τύπο κτηρίου-φυλακής, ο πρωτοποριακός σχεδιασμός του οποίου επιτρέπει τη συνεχή επίβλεψη (-opticon) όλων (pan-) των υποκειμένων, και όχι κατ’ ανάγκη των κρατουμένων. Τα σχέδιά του τα παίρνουν οι Άγγλοι αρμοστές –δυο δεκαετίες αργότερα και ενώ ο ίδιος ζούσε (πώς κυκλοφορούσαν τότε οι ιδέες!)– και ξεκινούν να κατασκευάζουν στην Κέρκυρα, στον λόφο του Σωτήρος, σχεδόν μέσα στην πόλη, ένα από τα αρχαιότερα και τελειότερα Panopticons στον κόσμο. Έκτοτε έχουν κτιστεί πολλά σε όλον τον κόσμο, τα οποία στην πλειοψηφία τους έχουν γίνει πια μουσεία. Το δικό μας, παρ’ όλα αυτά, από το 1840 μέχρι σήμερα λειτουργεί ως φυλακή. Στο παρελθόν ως κάτεργο και σήμερα ως Κατάστημα Κράτησης Β΄ τύπου.
Πότε ιδρύθηκε το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας των Φυλακών της Κέρκυρας; Ποιες τάξεις καλύπτει και πώς διαμορφώνεται το πρόγραμμα φοίτησης;
Μέσα στο αρχιτεκτόνημα που περιγράφηκε παραπάνω, με το ιστορικό και εννοιολογικό του βάρος, ιδρύεται με Φ.Ε.Κ. τον Αύγουστο του 2017 το 2ο Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας (Καταστήματος Κράτησης) Κέρκυρας. Μέσα σε τρεις μήνες, μέχρι την έναρξη του σχολείου στις 16 Ιανουαρίου 2018, με μια ευρείας κλίμακας κινητοποίηση της κοινωνίας, το σχολείο ήταν έτοιμο και λειτουργικό. Λειτουργεί με τον ίδιον κανονισμό λειτουργίας όπως τα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας εκτός φυλακών, δηλαδή πραγματοποιείται διετής φοίτηση ενηλίκων που οδηγεί σε απόκτηση τίτλου ισότιμου με αυτόν Δημοσίου Γυμνασίου. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι οι απόφοιτοι μπορούν να συνεχίσουν με τον τίτλο αυτόν τις σπουδές τους στο Λύκειο και κατόπιν στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Το μεγάλο ζήτημα που προκύπτει στην πράξη είναι η απουσία Λυκείου, παρά τον νόμο που προβλέπει την ύπαρξη και των τριών δομών σε κάθε Κατάστημα Κράτησης (Δημοτικού, Γυμνασίου, Λυκείου).
Ποιο είναι το «προφίλ» των μαθητών που φοιτούν στο σχολείο και ποιες είναι οι βασικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν;
Ο διαθέσιμος χώρος στο σχολείο μας είναι περιορισμένος. Ως εκ τούτου, υπάρχει η δυνατότητα να φιλοξενηθούν δύο τμήματα μόνο (Α΄ & Β΄ κύκλου). Ο κανονισμός λειτουργίας προβλέπει μέχρι 20 άτομα ανά τμήμα. Οι αιτήσεις υποψηφίων πρωτοετών, κατά τα τελευταία έτη λειτουργίας, υπερβαίνουν τις 50. Την επιλογή αναλαμβάνει το Συμβούλιο Εργασίας της φυλακής. Οι ηλικίες των μαθητών μας κυμαίνονται από τα 18 έως τα 70 έτη. Το ποινικό τους προφίλ είναι βεβαρημένο – πρόκειται για Κατάστημα Κράτησης Β΄ τύπου, δηλαδή για φυλακή που φιλοξενεί τρόφιμους υψηλής παραβατικής συμπεριφοράς. Οι μαθητές του σχολείου είναι κρατούμενοι. Και οι κρατούμενοι –ειδικά αυτοί που εκτίουν μακροχρόνιες ποινές– είναι απολύτως φυσικό να έχουν προτεραιότητες άλλες απ’ αυτές της εκπαίδευσης. Προτεραιότητες που σχετίζονται με δυσκολίες επιβίωσης, διαβίωσης και επικοινωνίας. Δεν είναι εύκολο αυτές να αξιολογηθούν από κάποιον που δεν διαβιεί στις συνθήκες που εκείνοι διαβιούν, ακόμη κι αν ζει καθημερινά μαζί τους για αρκετές ώρες ως εργαζόμενος στο σχολείο ή στο Κατάστημα Κράτησης. Αναφορικά με την εκπαιδευτική διαδικασία μέσα στο σχολείο φυλακής, θα ξεχώριζα δύο βασικές δυσκολίες: τη γλωσσική –75% των μαθητών είναι αλλοδαποί– και την απουσία συνέχειας στην εκπαίδευση, δηλαδή την απουσία Λυκείου. Την πρώτη απ’ αυτές την αντιμετωπίζουν με θαυμαστό και ευφάνταστο τρόπο, δημιουργώντας κατά τη διάρκεια του μαθήματος γλωσσικές γέφυρες. Η δεύτερη δεν αντιμετωπίζεται. Η εκδοχή της συνέχισης των σπουδών στο κελί ως «κατ’ ιδίαν διδασκαλία» αντιμετωπίζει τεράστιες δυσκολίες στην πράξη και κατ’ ουσίαν δεν αποτελεί λύση.
Οι συνάδελφοί σας και εσείς εισέρχεστε κάθε μέρα σε έναν κόσμο-άβατο για τους υπόλοιπους πολίτες. Πολλοί δεν θα το τολμούσαν. Ποιες είναι οι προκλήσεις; Είναι και για εσάς «σχολείο»;
Μέρος των πολλών ιδιαιτεροτήτων και δυσκολιών του εγχειρήματος εκπαίδευσης κρατουμένων είναι το γεγονός ότι το πεδίο εκπαίδευσης –δηλαδή το σύνολο των μαθητών κάθε τάξης– αποτελείται από εξαιρετικά διαφορετικές κοινωνικές, πολιτιστικές, εθνολογικές και μορφωτικές αφετηρίες, κυρίως όμως το γεγονός ότι αποτελεί ένα εξαιρετικά ρευστό πεδίο εκπαίδευσης. Συγκεκριμένα, είναι συχνές και απρόβλεπτες οι μεταγωγές των μαθητών-κρατουμένων για διάφορους λόγους (υγείας, πειθαρχικούς, δικαστικούς, αποφυλακίσεις). Οι απουσίες αυτές μπορεί να κρατούν ακόμη και έναν μήνα. Μπορεί κανείς, λοιπόν, να αναλογιστεί τη δυσκολία με την οποία ο εκπαιδευτικός στα σχολεία φυλακών καλείται να ανταποκριθεί στις παιδαγωγικές προκλήσεις ενός μαθήματος που στηρίζεται στην ιδέα της εξατομικευμένης εκπαίδευσης, ως μεθοδολογικού πυλώνα της εκπαίδευσης ενηλίκων. Αξίζει στο σημείο αυτό να καταθέσω ότι, σε αντίθεση με ό,τι κανείς μπορεί να υποθέσει, ουδέποτε στα τέσσερα χρόνια λειτουργίας του σχολείου δεν αντιμετωπίσαμε προβλήματα επιθετικής συμπεριφοράς. Τουναντίον, οι ίδιοι οι μαθητές προστατεύουν με κάθε τρόπο το σχολείο τους και συνεργάζονται με τρόπο εντυπωσιακό για την επιβίωση και τη λειτουργική του συνέχεια. Σύμφωνα με λόγια των ιδίων, γι’ αυτούς, το σχολείο φυλακών αποτελεί «ένα σωσίβιο μέσα στον τρικυμισμένο ωκεανό που δεν πρέπει να τρυπήσει». Βέβαια, οι μαθητές μας δεν αποτελούν συμπεριφορικά αντιπροσωπευτικό, ίσως, δείγμα του συνόλου των τροφίμων του Καταστήματος, καθώς, για να επιλεγούν από το Συμβούλιο Εργασίας της φυλακής, κρίνονται λειτουργικοί, έχουν παρουσιάσει δηλαδή κατά τα τελευταία χρόνια κάθειρξής τους τέτοια συμπεριφορά, που αξιολογήθηκε ως κατάλληλη για τη συμμετοχή τους στο σχολείο.
Βάσει ερευνών με ενθαρρυντικά αποτελέσματα, τα οφέλη του σωφρονισμού, σε αντιπαραβολή με την «τιμωρητική», «εκδικητική» φυλάκιση, είναι ασύλληπτα. Τι είναι το σχολείο, για τους μαθητές-κρατούμενους, πέρα από χώρος εκπαίδευσης; Λειτουργεί ως «μεταίχμιο» το κατώφλι του; Τι λέει η δική σας εμπειρία;
Ας σκεφτούμε ότι, εάν η παιδευτική διαδικασία σε ένα συμβατικό σχολείο αποτελεί πρωτίστως κοινωνικό γεγονός, μέσα σε ένα κλειστό σύστημα στρατωνισμού, όπως το Κατάστημα Κράτησης Β΄ τύπου, ο κοινωνικός χαρακτήρας του σχολείου καθορίζει ακόμη περισσότερο τις σχέσεις όλων των εμπλεκομένων. Εάν έχει να προσφέρει κάτι το σχολείο μέσα στη φυλακή, είναι πρωτίστως αυτή καθ’ αυτή η φυσική του παρουσία ως χώρος, ως πρόσωπα, ως σχέσεις. Είναι πράγματι αδιανόητο να αντιληφθεί κάποιος που δεν βιώνει τη μακροχρόνια κάθειρξη τι σημαίνει για τους μαθητές η παρουσία άλλων προσώπων εκτός φυλακής κάθε πρωί («όταν έρχεστε μέσα, εμείς μυρίζουμε κάθε μέρα κοινωνία»). Τι σημαίνει, επίσης, να δραπετεύεις κάθε πρωί για τέσσερις ώρες από τη φρίκη του μακροχρόνιου εγκλεισμού. Τι σημαίνει, τέλος, να έχεις κάποια προοπτική για τη μέρα σου, να περιμένεις κάτι. Η γνώση, το νομικό ευεργέτημα της παρακολούθησης του σχολείου –ευεργετική διάταξη του νόμου, σύμφωνα με την οποία για κάθε μέρα σχολείου αφαιρούνται δύο μέρες ποινής– και ο απολυτήριος τίτλος σπουδών –ισότιμος με αυτόν του Δημοσίου Γυμνασίου, θυμίζω– αποτελούν, τελικά, ελάσσονος σημασίας κέρδη. Τα Θερινά Σχολεία, οι τίτλοι κατάρτισης, τα Διαθεματικά Εργαστήρια και οι πολιτιστικές δράσεις του σχολείου ενεργοποιούν τις συνειδήσεις όλων μας μέσα στη σχολική ζωή, αλλά η εμπειρία πλέον με οδηγεί στην πεποίθηση ότι το πραγματικό κέρδος βρίσκεται στην εμπιστοσύνη που σφυρηλατείται καθημερινά στο σερβίρισμα του πρωινού καφέ! Οι εκπαιδευτές σερβίρουν στους εκπαιδευόμενους μονοποικιλιακό καφέ –χορηγία roastery της πόλης– σε πορσελάνινα φλιτζάνια και οι μαθητές, αντιφιλοτιμούμενοι και χωρίς να τους ζητηθεί ποτέ, μαζεύουν τα φλιτζάνια και καθαρίζουν την καφετιέρα. Εκεί παίζεται το όλο παιχνίδι: στην προαιρετική ελάχιστη κίνηση που δεν απαιτείται, που ενθαρρύνει την ελάχιστη στιγμιαία υπέρβαση του κανονιστικού πλαισίου. Όχι στο φτηνό συναίσθημα που στερείται παιδαγωγικής προοπτικής και βάθους, αλλά στην αγαθή προαίρεση, όπως τη συναντάμε στην Επί του Όρους Ομιλία («καὶ ὅστις σὲ ἀγγαρευσει μίλιον ἐν, ὕπαγε μετ' αὐτοῦ δύο»). Η εμπιστοσύνη και η ανάγκη υπέρβασης στερεοτυπικών κανόνων απαντά –ως πρόταση ζωής– στην Ανάγκη που κραυγάζει μέσα στη φυλακή, και άρα και μέσα στα σχολεία αυτά. Αυτή η Ανάγκη οδήγησε εξαρχής τις επιλογές μας. Και για να σας εξηγήσω πώς απαντήσαμε στην Ανάγκη, θυμίζω ότι το σχολείο, που –όπως όλα τα ΣΔΕ της χώρας– δεν έχει ταμείο ούτε κονδύλια να διαχειριστεί, αυτοχρηματοδοτήθηκε με τις πενήντα περίπου καλλιτεχνικές εκδηλώσεις που διοργάνωσε στα τέσσερα χρόνια λειτουργίας, με τις οποίες κάλυψε τόσο έξοδα διαμόρφωσης ενός αισθητικά προσεγμένου χώρου όσο και έξοδα λειτουργικά.
Ενδεικτικά, αναφέρω την παράσταση «Οι 12 ένορκοι» του Reginald Rose, την προβολή ταινιών μικρού μήκους παραγωγής κρατουμένων από τις Φυλακές Κορυδαλλού, τη μουσική εκδήλωση με τον Δημήτρη Μυστακίδη, η οποία ήταν εμπνευσμένη από πρωτότυπα κείμενα των κρατούμενων-μαθητών που συνδέθηκαν με ρεμπέτικα τραγούδια... Εκδηλώσεις που πραγματοποιήθηκαν όχι μόνο εκτός, αλλά και εντός του Καταστήματος Κράτησης...
Με τι κριτήριο να ξεχωρίσω κάποια απ’ αυτές! Πολύ δύσκολα. Ας τονίσω μόνο ότι σε όλες αυτές τις εκδηλώσεις οι μαθητές συμμετείχαν ενεργά, και ουδέποτε φέραμε μέσα στο σχολείο μια εκδήλωση, για να τους «διασκεδάσουμε». Έτσι, στην πλειοψηφία τους, οι εκδηλώσεις αυτές παρουσιάζονταν στο σχολείο μας παρουσία μαθητών- κρατουμένων και σωφρονιστικών και το ίδιο βράδυ στο κοινό της πόλης της Κέρκυρας, για τη διάχυση του μηνύματος του σωφρονισμού και της επανένταξης και για την οικονομική στήριξή του. Εάν πράγματι θέλει κάποιος να κατανοήσει, πάντως, το αποτύπωμα που έχει η κάθε μία απ’ αυτές τις εκδηλώσεις στους μαθητές, αλλά και στην τοπική κοινωνία, θα πρότεινα να ρίξει μια (διαδικτυακή) ματιά στο αφιέρωμα του Καναλιού της Βουλής και του σκηνοθέτη Σωκράτη Σπανού σε παράσταση που φιλοξένησε το σχολείο μας με αφορμή κείμενα των μαθητών μας, με τίτλο «Ο θάνατος του Ιβάν Ίλιτς» του Λέοντος Τολστόι, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνας Νικολαΐδη. Οι μαθητές-κρατούμενοι διαπραγματεύονται την ιδέα της «Μνήμης Θανάτου» με έναν τρόπο άμεσο και ζωντανό, απαλλαγμένο από φτιασίδια και ιδεολογικές αγκυλώσεις, βουτηγμένο στην Ανάγκη (και πάλι) και στην εμπειρία της σκληρότητας της ζωής. Μπορείτε να το παρακολουθήσετε στα ακόλουθα links:
https://www.youtube.com/watch?v=5oDcV0mytj4&t=1387s&ab_channel=SokratisSpanos («ΘΕΑΤΡΟΣΚΟΠΙΟ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΒΑΝ ΙΛΙΤΣ Α΄»)
https://www.youtube.com/watch?v=p_c5QWCMaTs&ab_channel=SokratisSpano (ΘΕΑΤΡΟΣΚΟΠΙΟ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΒΑΝ ΙΛΙΤΣ Β΄)
Πέρα από τη στήριξη της τοπικής κοινωνίας, εντυπωσιακό είναι και το ότι οι μαθητές του σχολείου αναπτύσσουν περαιτέρω κοινωνική συνείδηση και δράση. Κατασκεύασαν 3D ασπίδες προσώπου για το Γενικό Νοσοκομείο Κέρκυρας, απηύθυναν μήνυμα συμπαράστασης για τον πόλεμο στη Γάζα...
Προσπαθώντας να συνοψίσω την εμπειρία των συνολικά περίπου πενήντα εκδηλώσεων, της συγκινητικής μεταστροφής των σωφρονιστικών υπαλλήλων στην κατεύθυνση στήριξης του σχολείου, της δημιουργίας του Συλλόγου στήριξης από πλευράς της κοινωνίας της Κέρκυρας «Φίλοι Σχολείου Φυλακών Κέρκυρας» –μοναδική πανευρωπαϊκά περίπτωση αντίστοιχου Συλλόγου– και, τέλος, του σχεδιασμού των δράσεων για την επόμενη χρονιά, θα χρησιμοποιήσω την επικαιρότητα ως βοηθό και θα κλείσω κάνοντάς σας συμμέτοχους σε ένα πρόσφατο στιγμιότυπο της ζωής του σχολείου μας. Δεν βρίσκω κάτι ουσιαστικότερο για επίλογο, καθώς έχει παράλληλα ιδιαίτερο ενδιαφέρον ο διαφορετικός τρόπος με τον οποίον οι στερεοτυπικές μας προβολές μας οδηγούν να διαβάζουμε διαφορετικά το ίδιο γεγονός. Η ΕΛΜΕ Κέρκυρας, λοιπόν, είχε απευθύνει κάλεσμα σε όλα τα σχολεία του νησιού, προκειμένου να συγκεντρωθούν χρήματα για τη μεταφορά μαθήτριας στο εξωτερικό για σοβαρή οφθαλμολογική επέμβαση. Οι εκπαιδευτικοί του σχολείου –μόνο τρεις προς το παρόν, εν αναμονή των ωρομισθίων συναδέλφων τους– συγκέντρωσαν ένα ποσό, ενημερώνοντας τους μαθητές για την πρωτοβουλία και προτείνοντάς τους εναλλακτικούς τρόπους συμπαράστασης, καθώς στην πλειοψηφία τους οι μαθητές-κρατούμενοι δεν έχουν τα χρειώδη. Σύσσωμοι οι μαθητές του σχολείου μέσα στην τάξη έβγαλαν τις «μάρκες» τους. Πρόκειται για έγχρωμα πλαστικά κέρματα που επέχουν θέση άτυπου νομίσματος, μικρής ανταλλακτικής αξίας, με τα οποία οι άποροι τρόφιμοι καλύπτουν πολύ βασικές ανάγκες τους, κυρίως τον καθημερινό καφέ τους από το κυλικείο της φυλακής. Έδωσαν, δηλαδή, κάποιοι απ’ αυτούς, κυριολεκτικά ό,τι δεν έχουν. Την επόμενη μέρα επέστρεψαν στο σχολείο και με «μάρκες» συγκρατούμενών τους από τις πτέρυγες κράτησης εκτός σχολείου, οι οποίοι, μαθαίνοντας για το γεγονός, θέλησαν να συμμετάσχουν στην προσπάθεια. Υπήρξαν, όμως, κρατούμενοι-μαθητές που δεν είχαν ούτε «μάρκες». Ζήτησαν τότε από τον υπεύθυνο σωφρονιστικό υπάλληλο –και με άδεια του Αρχιφύλακα που διευκόλυνε τη δράση αυτή– να ανέβουν στο σχολείο, για να τους ενημερώσουν για το υπόλοιπο λογαριασμού τους στις καταθέσεις τους. Μοιραία γίναμε μάρτυρες του παρακάτω περιστατικού. «Έχεις στον λογαριασμό σου 5,18 €» ενημερώνει ο υπάλληλος. «Δώσε τα 5 για το παιδί» απαντά ο κρατούμενος. Βαρυποινίτης.
«Οι έσχατοι έσονται πρώτοι».
Ο δάσκαλος κάνει τον μαθητή, κι ο μαθητής τον δάσκαλο. Και υπάρχουν δάσκαλοι και Δάσκαλοι...
Ενημερωτικά για το Σχολείο Φυλακών Κέρκυρας:
*Συμμετοχή στο TEDx Ionian University με τίτλο: «Η αίσθηση της μακροχρόνιας κάθειρξης σε Καταστήματα Κράτησης Β΄ τύπου». [https://www.youtube.com/watch?v=Z9Kv7buQ0zo («Η αίσθηση της μακροχρόνιας κάθειρξης | Κυριάκος Κωλέσης | TEDxIonianUniversity»)]
*Τηλεοπτική εκπομπή «Περιγράμματα» του Κώστα Βέργου με την Καλλιόπη Δημητρούλη, με αφορμή την εκδήλωση «Amerika» του Δημήτρη Μυστακίδη στο Δημοτικό Θέατρο Κέρκυρας. [www.youtube.com/watch?v=zRkzfwwIjt4&ab («Καλλιόπη Δημητρούλη: ΦΥΛΑΚΗ & ΣΧΟΛΕΙΟ»)]
Συνέντευξη: Αγλαΐα Παντελάκη
