– Γεια σου!
Είσαι καιρό εδώ; Ναι; Τόσα χρόνια; Δεν σε είχα προσέξει. Αλήθεια, είναι σαν να σε βλέπω πρώτη φορά. Όσο σε βλέπω, δηλαδή. Αλλά σίγουρα είναι η πρώτη φορά. Τι; Τι λες; Δεν είναι; Πώς είσαι τόσο σίγουρο; Εγώ δεν έχω κάποια άλλη ανάμνηση. Φταίω; Εγώ; Καλά, γίνεται να μη μου μιλάς έτσι, πρώτη φορά που συναντιόμαστε; Μη φωνάζεις, ε! Πονάω. Εντάξει, για να βγάλουμε μια άκρη, συμφωνώ ότι δεν είναι πρώτη φορά(!). Θες να μου πεις πότε ήταν αυτή η πρώτη φορά;
Πότε;
Ε, να! Είδες; Κάνεις λάθος. Εγώ τότε δεν είχα γεννηθεί! Το ήξερα ότι δεν σε γνώριζα. Είπα κι εγώ, τα έχασα τα λογικά μου... Κάτσε να σου πω, περίμενε. Εγώ τότε ήμουν στην κοιλιά της μάνας μου. Νομίζω... Αν υπολογίζω σωστά ύστερα από 70 χρόνια... Ναι! Ήμουν στην κοιλιά της μάνας μου. Μια μικρή ιδέα ύλης. Κατάλαβες; Δεν έκανα λάθος. Το ήξερα πως δεν έκανα λάθος.
Α! Επιμένεις εσύ! Επιμένεις πως ήσουν εκεί! Αυτό είναι ανήκουστο. Επιμένεις! Σε παρακαλώ, καλό μου, άσ’ τα αυτά. Είναι ώρα να πηγαίνεις. Έκανες ένα λάθος, με μπέρδεψες με κάποιον άλλον, κι είσαι εδώ να μου λες αυτά τα άσχετα. Άντε, πήγαινε στο καλό, γιατί κι εγώ δεν είμαι πολύ καλά σήμερα. Πονάω.
Πονάω πολύ, και όση ώρα μιλάμε, χειροτερεύει ο πόνος μου. Φύγε, αν μπορείς, τώρα.
Τι λες πάλι; Πότε σ’ το είπα αυτό ξανά; Δεν θα συνεννοηθούμε.
Πες μου, πες μου, σε ακούω. Μπορεί να κλείσω λίγο τα μάτια μου, να ηρεμήσει λίγο ο πόνος μου, αλλά σε ακούω. Πώς δεν σε ακούω; Α, έτσι δεν μου μιλάει κανείς! Ούτε όσοι με ξέρουν...
Καλά, καλά. Κι εσύ με ξέρεις. Μη φωνάζεις, σου είπα. Όσο φωνάζεις, ο πόνος γίνεται αφόρητος. Οξύς και βαθύς. Ναι, τώρα που το παρατηρώ, δεν ήταν έτσι στην αρχή. Τώρα είναι μέσα ο πόνος.
Πριν από λίγο, πριν σε δω, δεν υπήρχε πόνος. Το ξέρεις; Μα, πώς; Εσύ το κάνεις; Σταμάτα το. Πώς «όχι»! Σταμάτα το!
Πες μου, γιατί το κάνεις; Μα, σε ακούω! Τι κάνω τόση ώρα! Σε ακούω, αλλά με πονάς. Δεν ξέρω τι είσαι, και ήδη υποφέρω από εσένα.
Τι τρόπος; Ποιος τρόπος; Αυτός είναι ο τρόπος σου; Δεν καταλαβαίνω. Θες να σε ακούσω και να σε καταλάβω, και με πονάς τόσο. Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω.
Είναι η τελευταία σου ελπίδα; Σαν να μην ακούω καλά από τον πόνο. Τι λες; Είναι το τελευταίο σου σήμα προς εμένα; Η τελευταία δίοδος για επικοινωνία; Μα, τι λες, τέλος πάντων;
Ένα μπορώ να πω τώρα: αυτός δεν είναι σωστός τρόπος. Είναι βία.
Προσπάθησες κι αλλιώς; Πότε πάλι; Σε ξέρω λίγα μόλις λεπτά, και αναφέρεις ήδη το παρελθόν. Μήπως τελικά σε ξέρω; Όχι ότι με έπεισες, αλλά τι να πω... Αναρωτιέμαι γιατί να επιμένεις τόσο.
Βλέπεις; Προσπαθώ να σε μάθω. Σταμάτα να με πονάς. Ναι, δεν λέω ακόμα την αλήθεια, αλλά θα με βοηθούσε να μην πονάω. Θα με βοηθούσε μια άλλη προσέγγιση. Να κάνουμε μια άλλη γνωριμία.
Αφού δεν είναι η πρώτη φορά που με βρίσκεις, θέλω να μου πεις πώς ήταν η αρχή μας. Να θυμηθώ. Να δω τον άλλον τρόπο σου, όχι τον πόνο.
Ναι, ναι. Σύμφωνοι, δεν θα σε διακόψω. Ούτε, ούτε. Δεν θα σε φιμώσω. Θα σε δω αυτή τη φορά.
ΠΟΝΑΩ.
Θα σε συναντήσω αυτή τη φορά, ναι. Δεν έχω άλλες αντοχές.
Θες να ξεκινήσουμε από τα βασικά;
Πώς σε λένε;
– Σώμα.