Στα τραίνα που κάνουν το ταξίδι το πιο μακρύ
τσουλώντας με βία τον γύρο του κορμιού σου
είχα μπει λαθραία
θαρρώ.
Και ενώ φοβόμουν μη με δεις κι αποντραπείς και πεις:
«Έξω! Τι κάνεις εκεί, δέρμα δανεικό κλέβεις;»
(ειδικά στα τούνελ σου εκεί με το πιο πρόστυχο σκοτάδι)
ήθελα τόσο να σου πω για το πώς
η κάθε σάρκα μας είναι απλώς
ένα κλουβί.
Και μέσα της βρίσκεται
το πιο κιτρινωπό
το πιο τραγουδιστό
καναρινάκι.
Και ήταν κρίμα, μα τόσο κρίμα να σιγώ
Μα τι όμορφους σκοπούς δεν μπόρεσα ποτέ να σου τραγουδήσω
Μα κι αν το έκανα θα τους άκουγες ποτέ μέσα στον θόρυβο του ταξιδιού;
Ω, συγγνώμη που σε καθυστερώ.
Άλλωστε πέρασαν τα χρόνια.
Ήρθε η ώρα για το επόμενο δρομολόγιο.
