Την Πέμπτη, 2 Φεβρουαρίου 2023, έγινε η πιο έντονη και συλλογική –κατά την άποψή μου, τουλάχιστον– διαμαρτυρία ανθρώπων της τέχνης έξω από τη Βουλή και μετά ακολούθησαν κι άλλες δράσεις. Για άλλη μια φορά η τροπή των γεγονότων είχε τη συμμετοχή της αστυνομίας. Γιατί; Γιατί έτσι. Με το καθόλου πρωτότυπο τέλος: οι αστυνομικοί να περιφρουρούν το Τσίλλερ από φοιτητές δραματικών σχολών και σχολών χορού, μουσικούς, ηθοποιούς, σκηνοθέτες και άλλους πολλούς του χώρου της τέχνης. Ενός χώρου που πλέον δεν χωράει κανέναν, αφού η κυβέρνηση το αποφάσισε αυτό. Η ίδια κυβέρνηση που υπερηφανεύεται για τα «θαύματα» του έθνους της και την ιστορία και τον πολιτισμό. Μια χώρα που ξέρει πολύ καλά τι πάει να πει παρακμή (και πολλές κακοήθειες ακόμα) και, παρ’ όλα αυτά, όχι απλώς τη διατηρεί, αλλά την ενισχύει κιόλας.
Το κείμενο αυτό θα βγάζει λίγο μίσος και αγανάκτηση και σίγουρα θα παρεκτραπεί από τη φόρμα ενός απλού, αντικειμενικού άρθρου, όμως κυριολεκτικά, εδώ που φτάσαμε, δεν είναι αυτό το πρόβλημά μας. Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για το τι συμβαίνει ακριβώς. Υπάρχουν αμέτρητες πηγές πληροφόρησης πάνω στο συγκεκριμένο θέμα. Ή απλώς η κατάληψη του Τσίλλερ ίσως σας βοηθήσει να καταλάβετε το σημείο απόγνωσης και υποβάθμισης που βιώνει ο κόσμος που πλήττεται άμεσα από το απίστευτο διάταγμα. Ας μείνουμε για λίγο στην Πέμπτη, σε ένα πολύ μικρό –ή και όχι– γεγονός. Θα επικαλεστώ τον εαυτό μου και θα μιλήσω για κάτι που άκουσα και είδα. Καθώς λοιπόν βρισκόμουν στη διαμαρτυρία έξω από τη Βουλή, πέρασαν ένας μπαμπάς, μία μαμά και τα δυο τους μικρά κοριτσάκια. Αφού χώθηκαν σε όλο αυτό το πλήθος, κατάφεραν και έφτασαν μπροστά μπροστά. Έπειτα, άκουσα να ζητάνε με παρακάλια από τον αστυνομικό που βρισκόταν ακριβώς μπροστά μου να τους αφήσει να περάσουν, ώστε να βγάλουν μια φωτογραφία. Ο αστυνομικός σάστισε στην αρχή και μετά του είπαν πως καταλαβαίνουν ότι είναι δύσκολο λόγω του κόσμου, αλλά παρακάλεσαν για μια φωτογραφία ξανά. Ο αστυνομικός τούς άφησε.
Γι’ αυτούς λοιπόν, και για πολλούς άλλους, είμαστε απλώς «κόσμος». Δεν σκέφτεται κανείς τη ζωή του χωρίς μουσική, χωρίς θέατρο ή κινηματογράφο ή χαζοσειρές στην τηλεόραση, χωρίς να χορεύει ή να τραγουδά στην μπανιέρα του. Αυτή ακριβώς η νοοτροπία ευθύνεται για την υποβάθμιση του όλου που ζούμε. Μια υποβάθμιση που αργότερα θα ζήσουν και τα παιδιά σας. Αλλά, ευτυχώς, θα έχει μείνει η φωτογραφία έξω από τη Βουλή. Άρτος και θεάματα, κυρίες και κύριοι, μέχρι φυσικά να βγει κάποιο άλλο διάταγμα, σε έναν κλάδο που θα επηρεάζει τη δουλειά ή τη ζωή κάποιου άλλου. Ας θαυμάζουμε τα οργισμένα νιάτα από την τηλεόρασή μας – είναι αρκετό.
Ελπίζω οι εξελίξεις μέχρι τη δημοσιοποίηση του άρθρου να είναι έστω υπαρκτές. Η τέχνη φτιάχνεται από λίγους και απευθύνεται σε πολλούς. Βοηθήστε την κι εσείς, επιτέλους! Καμία ζωή δεν είναι ενδιαφέρουσα χωρίς το στίγμα της και κανένα κεφάλι τόσο ελεύθερο χωρίς το βίωμά της.
