«Εσύ τίνος είσαι;» ρωτάει ο κύριος ή η κυρία στο χωριό με περισσή άνεση, θάρρος, θράσος, περιέργεια, αλλά και με μία γλυκιά ευγένεια και αθωότητα που δεν σου δίνει καμία άλλη επιλογή από το να απαντήσεις: «είμαι του τάδε!». Φυσικά, πρέπει να πεις το όνομα του πατέρα σου – εξάλλου, το δικό του επίθετο έχεις. Είναι σαν να αποτελείς ένα ολόγραμμα, το οποίο παίρνει σάρκα και οστά, όταν πεις «τίνος είσαι», ποιου το παιδί, ποιος σε έφερε στον κόσμο, ποιος σε μεγαλώνει, με ποιον συνδέεσαι με τόσο στενό και αναπόσπαστο τρόπο, που καθορίζεσαι και εσύ μέσα από αυτόν.
Πέρα από τις ταξικές και έμφυλες αναγνώσεις που έχει η συγκεκριμένη φράση, στο παρόν κείμενο επιλέχθηκε να αναγνωστεί ως φράση που αποκαλύπτει την ιδιοκτησιακή σχέση που έχουν πολλές φορές οι γονείς με τα παιδιά τους. Η γονεϊκότητα είναι μία διαδικασία που απαιτεί πολλές θυσίες και, αναμφίβολα, μία από τις σπουδαιότερες αποστολές όσων επιθυμούν να γίνουν γονείς. Πράγματι, σύμφωνα με το Άρθρο 1510 του Αστικού Κώδικα, «η μέριμνα για το ανήλικο τέκνο είναι καθήκον και δικαίωμα των γονέων (γονική μέριμνα), οι οποίοι την ασκούν από κοινού. Η γονική μέριμνα περιλαμβάνει τη διοίκηση της περιουσίας και την επιμέλεια του προσώπου, τη διοίκηση της περιουσίας και την εκπροσώπηση του τέκνου σε κάθε υπόθεση ή δικαιοπραξία ή δίκη, που αφορούν το πρόσωπο ή την περιουσία του». Με άλλα λόγια, ο γονέας/οι γονείς είναι υπεύθυνοι/ες για κάθε πτυχή της ζωής του παιδιού.
Παρ’ όλα αυτά, έχουν και τα παιδιά δικαιώματα και δεν αποτελούν μικρά ρομπότ στα οποία ο γονέας/οι γονείς μπορούν να εγκαταστήσουν από πριν συγκεκριμένο λογισμικό και να τους ορίσουν πώς θα φέρονται, τι θα φορούν, με ποια άτομα θα κάνουν παρέα, ποια άτομα θα αγαπήσουν, ποιο έμφυλο μονοπάτι οφείλουν να ακολουθήσουν, τι ενδυματολογικές επιλογές οφείλουν να κάνουν, τι και εάν θα σπουδάσουν, τι δουλειά θα κάνουν και πώς θα ζήσουν γενικώς τη ζωή τους. Όπως αναγνωρίζει και η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού, που υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1989, η παιδική ηλικία είναι μια ευάλωτη στιγμή για τα παιδιά, στη διάρκεια της οποίας χρειάζονται ξεχωριστή μεταχείριση και προστασία. Σύμφωνα με την ίδια Σύμβαση, τα παιδιά δεν αποτελούν παθητικούς αποδέκτες φιλανθρωπίας, αλλά ανθρώπινα όντα που διαθέτουν ξεχωριστό σύνολο δικαιωμάτων.
Εξάλλου, η δήλωση της γέννησης ενός παιδιού γίνεται στο ληξιαρχείο ή στο μαιευτήριο, και όχι στο κτηματολόγιο.
