Δεν υπήρχε ένα συγκεκριμένο σημείο όπου τα περιθώρια του δρόμου άλλαζαν από σπίτια σε εκτάσεις με καλάμια, σε κτήματα με ελιές, σε δάσος. Η μετάβαση ήταν σταδιακή και ομαλή, τόσο που, χωρίς να το καταλάβεις, οι πολυκατοικίες γίνονταν πλατάνια, εξίσου ψηλά, με υπεραιωνόβιους κορμούς, το μέγεθος των οποίων δεν γινόταν να εκτιμήσεις επακριβώς μέσα απ’ το κινούμενο αυτοκίνητο. Το μόνο σίγουρο ήταν πως τα δέντρα αυτά ήταν πυκνά σαν μια πράσινη πόλη, έριχναν την ίδια ή μεγαλύτερη σκιά, έπιαναν τον ίδιο ή μεγαλύτερο χώρο, έδιναν τη θελκτική ψευδαίσθηση πως εκεί μέσα κάπου μπορεί να ζήσει κάθε ζωντανό πλάσμα, ακόμα και άνθρωπος.
Υπήρχαν μάλιστα κάποιοι άνθρωποι που αποπλανήθηκαν από αυτή την έλξη. Αυτό το συμπέρασμα έβγαινε από εκείνους τους φράχτες που με τα χρόνια ξεπρόβαλλαν ύπουλα ανάμεσα στα πλατάνια και έκλειναν μέσα τους μερικά από αυτά εδώ κι εκεί σε διάφορα σημεία του δρόμου. Αυτό, όμως, σπάνια το πρόσεχες. Ο φράχτης είναι ένα τόσο συνηθισμένο κομμάτι της ανθρώπινης κανονικότητας που η παρουσία του, ακόμα και μέσα στο δάσος, περνούσε απαρατήρητη. Εξάλλου, το αυτοκίνητο συνεχίζει τον δρόμο του, οι εικόνες εναλλάσσονται, δεν υπάρχει χρόνος για σκέψη, καθώς οι φράχτες χάνονται ανάμεσα στις οξιές και τα πεύκα.
Αυτά που ποτέ μα ποτέ δεν περνούσαν απαρατήρητα ήταν τα καμένα δέντρα. Κυπαρίσσια ήταν συνήθως. Ναι, κυπαρίσσια. Στέκονταν πάντα στην άκρη του δρόμου, κατάμαυρα κι ακόμα ψηλά. Ξεχώριζαν και σε κοιτούσαν μέσα από το αυτοκίνητο με την κακία των φαντασμάτων όσων δολοφονήθηκαν βίαια, καρβουνισμένα κυπαρισσόμηλα ακόμα κολλημένα με πίσσα και ρετσίνι στα γυμνά κλαδιά τους να προμηνύουν μια δυσοίωνη ευχή για κάθε αυθάδη, ευτυχισμένο γονέα. Δεν γινόταν να μην πέσει επάνω τους το μάτι έτσι όπως ξεχώριζαν από το υπόλοιπο δάσος που προσπαθούσε με χαμηλή ή ψηλή πια βλάστηση να πάρει ξανά τα πάνω του. Υπήρχαν σε κάθε διαδρομή, σε κάθε βουνοπλαγιά και κάθε παραλιακό δρόμο. Τα καμένα δέντρα περίμεναν εκεί σιωπηλά σαν ακίνητα μέσα στον χρόνο, με μια βουβή διαμαρτυρία πιο εκκωφαντική από κάθε ήχο. Μόνο εκείνα τα δέντρα φώναζαν περισσότερο, εκείνα που η φωτιά τα είχε κάψει, όμως όχι ολόκληρα. Εκείνα που από τον κατακαμένο τους κορμό άφηναν να θροΐζουν στον αέρα λιγοστά κιτρινισμένα φύλλα ή βελόνες σε ασθενικά κλαδιά προσπαθώντας, λες, να δροσιστούν, όπως εκείνα τα γυμνά κοριτσάκια στο Βιετνάμ που κουνώντας τα γεμάτα εγκαύματα χεράκια τους έτρεχαν να ξεφύγουν από τις ναπάλμ που πυροδοτούνταν πίσω τους και δίπλα τους και μέσα τους.
Πάντα σε τέτοιες στιγμές αμηχανίας έως δυσφορίας η λύση έμοιαζε να βρίσκεται στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου. Το άναβες, το δυνάμωνες, άλλαζες σταθμό και προσπαθούσες να διαγράψεις το γκροτέσκο θέαμα από την ψυχή σου. Αυτή τη φορά ένας εμπειρογνώμονας επιχειρηματολογούσε από το κρατικό πρόγραμμα για την ανάγκη να απολυθούν άλλοι 50 πυροσβέστες από το Σώμα στη διάρκεια του Αυγούστου. «Πράγματι» έλεγε, «όπως έχουν αποδείξει κάποιοι από τους καλύτερους οικονομολόγους μας, οι πυρκαγιές αλλά και άλλες καταστροφές, όπως πλημμύρες ή τυφώνες, κάνουν συνολικά καλό στην οικονομία, διότι όχι μόνο προκαλούν ζημιές, η αποκατάσταση των οποίων δημιουργεί πλήθος θέσεων εργασίας, αλλά αποτελούν ένα είδος φυσικής επιλογής για ανθρώπους για τους οποίους το κράτος θα έπρεπε σε διαφορετική περίπτωση να πληρώνει συντάξεις, πρόνοια, επιδόματα…» Γι’ αυτό, λοιπόν, φώναζε, και ήταν αδύνατο να πιστέψεις πως είχε άδικο όσο φώναζε δυνατότερα από την παρουσιάστρια. Γι’ αυτό, λοιπόν, λέω ότι πρέπει να συνεχίσουμε την εφαρμογή της Επιχείρησης «Αφροδίτη», ώστε η ατμόσφαιρά μας να γίνει επιτέλους όμοια με αυτή του καυτού και σέξι γειτονικού μας πλανήτη.
Στην παραλία η θάλασσα έβγαζε έναν αφύσικο κυματισμό, εντελώς ασυνήθιστο για καλοκαίρι, και τα κύματα καταβρόχθιζαν την άμμο και την αντικαθιστούσαν με πλαστικά γυαλιά ηλίου χωρίς φακούς, αλουμινένια τενεκεδάκια, στυλό μπικ και σπασμένα CD, πλαστικά παιχνίδια και μπουκάλια, τόσα μπουκάλια σε όλα τα μεγέθη και τα χρώματα, άδεια ή πάλι γεμάτα βότσαλα, φύκια και όστρακα. Η απουσία σχεδόν αέρα έκανε την εικόνα να μοιάζει ακόμα πιο εξωπραγματική, ενώ τα κύματα που έσκαγαν στα βράχια στις άκρες της παραλίας, τρώγοντας την πλαγιά από επάνω, σκορπίζονταν σε εκατομμύρια μικροσκοπικά αλμυρά σταγονίδια που έκαναν την ατμόσφαιρα πιο αποπνικτική απ’ ό,τι ήδη ήταν, σε έναν μεσογειακό και άκρως τουριστικό συνδυασμό άπνοιας, καύσωνα και υγρασίας. Να, εκείνη ακριβώς τη στιγμή η τελευταία οξιά της πλαγιάς που συγκρατούσε πρώτη με τις ρίζες της το χώμα κατέρρευσε από το πλήγμα δύο τεράστιων κυμάτων, βάφοντας τη θάλασσα με το καφέ της γης, ενώ πίσω από τον τεράστιο κορμό της, που τώρα έσκαγε στα βράχια από κάτω σαν κατεστραμμένη σχεδία, φάνηκε –πενήντα ως εκατό μέτρα μέσα στο δάσος– το καλοκρυμμένο άσπρο ενός τοίχου, στον οποίον στηριζόταν, πέραν πάσης αμφιβολίας, ένα σπίτι.
Την ίδια ώρα, ο εμπειρογνώμονας του ραδιοφώνου πανηγύριζε για τους πρώτους επτά απολυμένους πυροσβέστες, υποσχόμενος θριαμβευτικά πως αυτή ήταν μόνο η αρχή. Θα ακολουθήσουν κι άλλοι, δύο, τρεις, δέκα φορές περισσότεροι, κι έτσι θ’ ανοίξουν, σύμφωνα με κάποια εξίσωση νιοστού βαθμού, ακόμα περισσότερες θέσεις εργασίας. Κι όπως η τσιριχτή φωνή του συνέχιζε ν’ αντιλαλεί με θέρμη, έγινε ξαφνικά προφανές πως δεν χρειαζόταν να πληρώνουμε άλλους ταβλαδόρους πυροσβέστες και πως, σε τελική ανάλυση, η φωτιά ήταν η μόνη λύση. Μια φωτιά δυνατή που θα έκαιγε τα πάντα. Μια φωτιά που δεν θ’ άφηνε λυπηρά απομεινάρια τα μισοκαμένα δέντρα και θα έκανε στάχτη και το τελευταίο κλαδί. Μια φωτιά-καταλύτης της οικονομίας και αμιγώς λειτουργική, εντελώς στις υπηρεσίες του κράτους. Αυτό χρειαζόταν και εδώ, μια πυρκαγιά με επίκεντρο μπροστά από εκείνο το σπίτι στο δάσος, που θα νομιμοποιούσε την επένδυση του συγκεκριμένου κυρίου ελλείψει δάσους, θα αναπλήρωνε τη χαμένη άμμο της παραλίας με χώμα και φρέσκα κάρβουνα και θα δημιουργούσε το δικό της καυτό ρεύμα αέρα, φρεσκάροντας έτσι την αποπνικτική υγρή ατμόσφαιρα. Μια φωτιά εδώ, να φέρει την Επιχείρηση «Αφροδίτη» ένα βήμα πιο κοντά στην πραγμάτωση. Και ένας μεγάλος οραματιστής ν’ ανάψει το σπίρτο.
