Ο κανόνας που διέπει τις στοίβες με τ’ αδιάβαστα, είναι συνήθως ο αντίστροφος απ’ αυτόν που ισχύει για το πλέξιμο: ένα πιάνουμε, δυο αφήνουμε. Σε κάποιο από τα «πιασίματα» του περασμένου Οκτωβρίου, ήρθαν στο φως οι Ιστορίες από το Μετς του Γιάννη Μπασκόζου (Εκδόσεις Κέδρος, 2017), μία συλλογή διηγημάτων με ήρωες που δρουν στην ευρύτερη περιοχή της ομώνυμης συνοικίας του Παγκρατίου.
Μία από τις ιστορίες σ’ αυτό το βιβλίο μιλά για μια παρέα φίλων που αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα λογοτεχνικό περιοδικό, το οποίο όχι μόνο θα κατέκρινε όλα τα μεγάλα λογοτεχνικά ονόματα που όλοι οι άλλοι εκθείαζαν, αλλά και θα καθιέρωνε το βραβείο του χειρότερου βιβλίου της χρονιάς. Τελείωσα με την ιστορία, τελείωσα και με το βιβλίο ολόκληρο –μην κάνουμε μισές δουλειές– και η απόφαση είχε ήδη ληφθεί: γενηθήτω περιοδικό! Όχι αμιγώς λογοτεχνικό, αλλά και λογοτεχνικό. Όχι αμιγώς επικριτικό, αλλά ενδεχομένως και επικριτικό. Όχι αμιγώς από παρέα φίλων, αλλά με την ίδια –αν όχι μεγαλύτερη– δυναμική που θα πήγαζε και από μία παρέα φίλων.
Και τι θα γράφουμε; Ας ξεκινήσουμε με το ότι θέλουμε να γράφουμε. Από κει κι έπειτα, ως επί το πλείστον, μεταφραστές είμαστε, καλλιτέχνες είμαστε (το λες και ταυτολογία), σε κοινωνίες ζούμε, σώμα και πάθη έχουμε, ανησυχίες και χιούμορ έχουμε (για τη μετριοφροσύνη δε, ούτε λόγος), αυτά ξέρουμε –ή νομίζουμε ότι ξέρουμε– γι’ αυτά θα γράφουμε.
Κι αν όλα τα παραπάνω ακούγονται μπανάλ, σας προλάβαμε! Το έχουμε ήδη γράψει στον τίτλο, να ’μαστε καλυμμένοι... Ένα διαφορετικό «απαγορευτικό», με πράσινο χρώμα αντί για κόκκινο.
Κάντε στην άκρη, να σπάσουμε το ρόδι!
