Όμως τώρα μιλώ σε εσάς.
Εσάς που φέρνετε τα κρύα,
που δήθεν φυγαδέψατε τα όνειρα σε ολοσκότεινες σπηλιές
και ύστερα βάλατε μπαρούτι
και φράξατε τον δρόμο
και γίνατε κάτι σαν ντόπιοι ξεναγοί,
μιλώντας για τα σώματά σας,
όπως μιλάμε για θέματα παλιά, ανούσια,
σαν έρωτες που έσβησαν και δεν απασχολούν κανέναν πια
και μια στο τόσο παλεύουμε να θυμηθούμε αν άραγε υπήρξαν και ποτέ.
Και είναι κυρίως οι αφές οι φυλαγμένες εντός σας που φοβάστε.
Μέρα-νύχτα σκάβουν λαγούμια,
παίρνουν δαυλούς,
παρακινούν υπόγειες εξεγέρσεις,
γεμάτες μώλωπες,
κραυγάζουν πρόχειρα συνθήματα,
θαρρείς σαν προσευχές επιβιώσεις,
θαμμένες σε βαθείς βυθούς
που όμως
κυρίαρχα αναδύονται κάθε φορά,
ακέραιες, ζεστές
– λες και είναι παιδικές –
με χέρι καυτό,
σφίγγουν τους σβέρκους σας,
λιώνουν με βία τις νεκρές προτομές σας,
συντρίπτουν μανιωδώς τις σιδεριές εντός σας,
ανοίγουν μέσα στις κοκκινισμένες πλέον σάρκες σας
ολόκληρες λεωφόρους ελπίδας,
ποτάμια ηδονής,
κοιλάδες μιας ξένης,
τρομακτικής – καθ’ όπως φαίνεται –
νέας
Πίστης.
(Κι έγιναν οι αγκαλιές ένα ανήλεο όπλο,
μαζικής καταστροφής)
