Ταμπέλες, γυναικοκτονίες, αμφισβήτηση κακοποιητικών συμπεριφορών, και δεν συμμαζεύεται η φασούλα πια. «Αχ, αυτή είναι ‘αυτό’ και η άλλη είναι ‘εκείνο’!» «Ωωω, σου αρέσουν οι γυναίκες; Με φτιάχνεις περισσότερο!» «Ο Ζακ ήταν ναρκομανής». «Νεκρή βρέθηκε γυναίκα από τον σύζυγό της στη Θεσσαλονίκη». «Ναι, καλά, ποιος ξέρει τι θα του έκανε κι αυτή!»
Η Ιβ Ένσλερ εμπνεύστηκε από γυναίκες, ανεξαρτήτως φυλής, ηλικίας, σεξουαλικότητας, και το 1996 κατέληξε με 200 συνεντεύξεις γυναικών που εκφράζουν τους προβληματισμούς τους, τις σκέψεις τους, τα παράπονά τους σχετικά με τις συναινετικές και μη σεξουαλικές εμπειρίες, την εικόνα του γυμνού σώματος, τις τρίχες, την κολπική φροντίδα και τις αδικίες της, όπως το ταμπόν ή τα εργαλεία των γυναικολόγων, την εμμηνόρροια, τη σεξουαλική εργασία, την αγάπη, τον βιασμό, τον ακρωτηριασμό γεννητικών οργάνων, τον αυνανισμό, τον οργασμό, τα διάφορα ονόματα που δίνονται για τον κόλπο, και τα μετέτρεψε σε υπέροχους μονολόγους. Αποτέλεσμα ήταν το κίνημα κατά της κακοποίησης των γυναικών «V-Day (movement)» και η προσθήκη ενός νέου γυναικείου μονολόγου στο έργο κάθε χρόνο έκτοτε, μαζί με αυτούς που τεκμηριώνουν τη βία κατά των τρανσέξουαλ γυναικών.
Εμείς, από την άλλη, το 2022 ακόμα γι’ αυτά προβληματιζόμαστε, πάνω σε αυτά διεκδικούμε, με αρχηγό τον φόβο μας. Γιατί το «red flag» έχει πάρει άλλη διάσταση πια. Δεν είναι καν τραγελαφικό. Είναι τρομακτικό που ακόμα επιδιώκουμε την αντιμετώπιση ή απομυθοποίησή τους. Είναι απαράδεκτο που υπάρχει ακόμα η ενοχικότητα, από τις σεξουαλικές δραστηριότητες έως το να κρύψουμε αυτή τη ριμάδα τη σερβιέτα. Ουσιαστικά, είναι λες και ό,τι έχει σχέση με το αιδοίο ανήκει στο κατακάθι του λεξιλογίου και λες και οι γυναίκες είναι μόνο ένα αιδοίο και τίποτα παραπάνω ταυτόχρονα.
Έναν χρόνο τώρα ακούμε για γυναικοκτονίες και ακόμα σκεφτόμαστε αν υφίσταται ο όρος ή όχι. Μας ένοιαξε τώρα η πολιτική ορθότητα! Υπάρχουν γυναίκες που ζουν καταστάσεις καταπίεσης και κακοποίησης, δίχως να αντιλαμβάνονται το πόσο αφύσικο είναι, και υπάρχουν γυναίκες που μιλάνε και λένε «ε, καλά να πάθει, αφού δεν φεύγει!» – με τη φωνή των δεύτερων να είναι αδίκως πιο ευυπόληπτη, γιατί μάλλον ξέρουν καλύτερα. Καλό να ενημερωνόμαστε και να πράττουμε ανάλογα για τον αριθμό των κρουσμάτων, την οικονομική κατάσταση της χώρας, την πολιτική σαθρότητα, αλλά τα υπόλοιπα τι; Ένα νέο στις ειδήσεις και τίποτα παραπάνω; Μετά, όλα τα φώτα στο κοινό. Ας φαγωθούν μεταξύ τους. «Ε, σιγά, δεν είστε στο Αφγανιστάν!» Λες και η χώρα δεν έχει τους δικούς της Ταλιμπάν. Μόνο που είναι πιο αθόρυβοι. Στα δύσκολα απλώς στερούν έτσι απλά το σημαντικότερο δικαίωμα όλων. Αυτό της ζωής.
Ταμπελίτσες, ταμπελίτσες παντού! Ξέρουμε τι είμαστε εμείς, το έχουμε λύσει αυτό μέσα μας, και βάζουμε ταμπέλες σε άλλους. Θιγόμαστε όμως, όταν μας αποκαλούν όπως όπως, γνωρίζοντας ότι δεν ισχύει αυτό για εμάς τους ίδιους. Και κάπως έτσι καταλήγουμε να βάζουμε ταμπέλες και εμείς οι ίδιοι στη ζωή μας, να ζούμε υπό όρους, που δεν μας αρέσουν, αλλά εμμέσως τους έχουμε επιβάλει σε άλλους, και άρα και σε εμάς τους ίδιους, ζώντας μια μετριότητα, γιατί το επιβάλλει η κοινωνία. Αλλά η κοινωνία είμαστε εμείς. Ύστερα έρχεται η αμφισβήτηση. Αυτή του θύματος. «Πού ξέρω τι είχε κάνει και αυτή, για να τον οδήγησε σε αυτή την κατάσταση!» Αν ήσουν εσύ, που το υποστηρίζεις αυτό, στη θέση του θύματος, τον εαυτό σου θα κατηγορούσες; Έτσι είναι οι αποφάσεις ζωής πια; Ποια θα πάρουμε και ποια θα κρατήσουμε;
Η Ίβ Ένσλερ έγραψε τις ιστορίες γυναικών με σκοπό να αφυπνίσει σε θέματα διακρίσεων κοινωνικού φύλου, να δηλώσει πως το αιδοίο είναι απλώς ένα αιδοίο, μέρος του σώματος, κοινό σημείο συνάντησης με άλλους ανθρώπους, και πως άνευ λόγου και αιτίας έχει προβληματισμούς και βάσανα. Το πέος και το αιδοίο δεν είναι μονάδες μέτρησης μέγιστης δύναμης του «κάνω ό,τι θέλω στον άλλον». Απομυθοποίηση, απενοχοποίηση, και λίγο Αιδοίων Μονόλογοι, μήπως καταλάβουμε, για αρχή, τη γυναικεία ψυχοσύνθεση και πραγματικότητα.
