Διαπροσωπικές σχέσεις. Δύο λέξεις, ένας πλούτος αλληλεπιδράσεων μεταξύ του εαυτού μας –σε πολλά εισαγωγικά– και των άλλων, εκείνων που βρίσκονται έξω από την περιφέρεια, από τα όρια του σώματός μας. Κι ο εαυτός μας σε εισαγωγικά, παρένθετος, γιατί παίζουμε διάφορους ρόλους συνήθως, που πολύ λίγο σχετίζονται με τον εαυτό μας. Κι όλη αυτή η συνθήκη φαίνεται συχνά να πάει στραβά, να χωλαίνει, να παραπατάει και να διακόπτεται.
Ανερμάτιστες σχέσεις και αλληλεπιδράσεις ξεκινούν και τερματίζουν, αφήνοντας ψήγματα για ευκαιρίες ενδοσκόπησης, που είναι δύσκολο να τα πιάσουμε, να τα σηκώσουμε και να τα κοιτάξουμε κατάματα.
Γιατί; Γιατί να μην μπορούμε να ψάξουμε και να αναλύσουμε; Τι μπορεί να πήγε λάθος σε μία σχέση; Γιατί αποχωριστήκαμε; Γιατί θυμώσαμε; Με τι πληγωθήκαμε; Οι απαντήσεις μπορεί να είναι πολλές, αν θέλουμε να αποφύγουμε μία αλήθεια: το γεγονός ότι οι σχέσεις είναι το κατεξοχήν πεδίο, μέσα στο οποίο αλληλεπιδρούμε αρχικά με τον εαυτό μας και μετέπειτα με τον άλλον. Διαπροσωπικές ονομάζονται οι σχέσεις αυτές, γιατί το πρόσωπο-προσωπείο, η περσόνα που επιλέγει να αλληλεπιδράσει, γίνεται το μέσο (δια), με το οποίο κάνουμε ή ευελπιστούμε να κάνουμε μιας μορφής σχέση. Το πρόσωπο γίνεται το μέσο, με το οποίο προβάλλονται στον άλλον, τον απέναντι, όλες οι προσδοκίες, οι επιθυμίες, οι απογοητεύσεις και τα λοιπά απαραίτητα για μία αλληλεπίδραση. Εμείς το μαχαίρι και το καρπούζι ταυτόχρονα, και η ευθύνη μεγαλώνει.
Σίγουρα, είναι πιο ασφαλές, για να μην παλεύουμε με το μέσα μας, να πούμε ότι φταίει ο άλλος που νιώθω άσχημα, που χωρίσαμε, που τσακωθήκαμε, που πληγωθήκαμε. Είναι καθησυχαστικό, γιατί δεν προϋποθέτει καμία προσωπική αλλαγή και ανάληψη ευθύνης. Ωστόσο, είναι χρήσιμο, όταν θέλουμε να σπάσουμε μοτίβα συμπεριφορών που βλέπουμε να επαναλαμβάνονται σε σχέσεις μας, να αντιληφθούμε ότι υπάρχει ένα προσωπικό μερίδιο ευθυνών που μας ακολουθούν. Διότι οι σχέσεις που κάνουμε με τους άλλους είναι ζωντανοί και αλληλεπιδραστικοί καθρέπτες του εαυτού μας εκείνη τη χρονική περίοδο. Τύφλα να ’χει το ΑΙ. Οτιδήποτε προβάλλουμε σ’ αυτούς τους καθρέπτες από μέσα μας, θα το δούμε να ζωντανεύει μπροστά μας. Κάθε μας ανεκπλήρωτη ανάγκη που θα κινηθεί ανεπεξέργαστη προς τον απέναντί μας, θα μείνει εκεί να μας κοιτά και να μας πληγώνει. Κάθε διαστρεβλωμένη εικόνα που έχουμε για τις σχέσεις και τους άλλους, θα βρίσκεται εμπόδιο μπροστά μας. Κάθε τυφλό μας κομμάτι, άγνωστο ακόμα στο συνειδητό μας, θα μας επανατραυματίζει συνεχώς.
Όλα αυτά θα συνεχίζουν να υπάρχουν όσο δεν κάνουμε την κίνηση να στρέψουμε το φως προς τη μεριά τη δική μας. Εκτός από τη δύσκολη πλευρά που περιέγραψα πάνω, οι ζωντανοί καθρέπτες, οι σχέσεις μας, εξακολουθούν να αποτελούν το μοναδικό πεδίο εξάσκησης και εσωτερικής εξέλιξης για τους ανθρώπους. Οι γεμάτες κατανόηση και αγάπη σχέσεις, που έχουν επίγνωση του καθρεφτίσματός τους, κάνουν τη δουλειά που τους αρμόζει, εξερευνούν τις προβολές τους, αναστοχάζονται πάνω στα κομμάτια που τις πληγώνουν, δημιουργούν χώρο για το φως μέσα στο σκοτάδι και ανακουφίζονται. Ξεθολώνει το πεδίο και αρχίζουν οι δύο συμμετέχοντες να βλέπουν πάνω και πέρα από τις προβολές. Αντικρίζουν εαυτούς, συντονίζονται ψυχές και θεραπεύονται, με κόπο και αγάπη. Αντικρίζουν και γνωρίζουν πρωταρχικά τον εαυτό τους και στην πορεία ευελπιστούν να συναντήσουν και τον άλλον, και όχι αντίστροφα.
