… «o έξυπνος, ο πρόστυχος, ο γοητευτικός, ο τέλειος άντρας δεν είναι πουθενά», και τα λοιπά, και τα λοιπά... Και γιατί δεν είναι πουθενά; Γιατί ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ! Και όχι, παιδιά, δεν θα σας πω τον πόνο μου για τα ερωτικά μου (γι’ αυτά θα ψήσω καφέ και θα τα πω στον Λεωνίδα από κάτω), αλλά θα σας πω τον «πόνο» μου για τα στερεότυπα που βλέπω γύρω από τη μόδα και γενικότερα γύρω από το τι θα πρέπει να φοράμε.
Τόσο για τις γυναίκες όσο και για τους άντρες υπάρχουν ένα σωρό «πρέπει» και «μη» σχετικά με το πώς θα ντυθούν, θα μακιγιαριστούν και ούτω καθεξής. Θέλω, όμως, να εστιάσω περισσότερο στον άντρα, γιατί θεωρώ ότι τα στερεότυπα που αφορούν την ανδρική ένδυση είναι περισσότερα, ή έστω πιο έντονα και κοινωνικώς αποδεκτά. Μια γυναίκα μπορεί να φοράει και φούστες και παντελόνια (με πολύ κόπο αποκτήθηκε, βέβαια, και αυτό το προνόμιο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...), ένας άντρας, όμως, δεν νοείται να βάλει φούστα και να περάσει απαρατήρητος – στην καλύτερη, θα είναι δέκτης περίεργων βλεμμάτων.
«Τα παντελόνια κάνουν τον άντρα», «ο άντρας τιμάει τα παντελόνια που φοράει», και ένα σωρό ακόμα, άρα λίγο πολύ καταλαβαίνουμε πως άντρας = παντελόνια. Έλα, όμως, που τα παντελόνια εμφανίστηκαν πολύυυ αργότερα από τον άντρα! Αυτοί τότε που δεν είχαν παντελόνια δεν ήταν άντρες; Μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ! Στην αρχαιά Αίγυπτο όλοι φορούσαν φούστες ή μακριούς χιτώνες, ανεξαιρέτως φύλου, και το μόνο που άλλαζε ήταν η ποιότητα και το χρώμα, για να δηλώνεται τόσο η κοινωνική όσο και η οικονομική κατάσταση του εκάστοτε ατόμου. Οι χιτώνες-φούστες δεν αποτελούσαν, μάλιστα, χαρακτηριστικό μόνο των Αιγυπτίων, αλλά και των Ρωμαίων, των Ελλήνων και πολλών άλλων λαών.
Η φούστα, όμως, δεν έμεινε μόνο στην αρχαιότητα, αλλά συνέχισε να αποτελεί χαρακτηριστικό της ανδρικής ένδυσης σε πολλούς πολιτισμούς για πολλά χρόνια, και πλέον συνιστά και παραδοσιακή φορεσιά για πολλές χώρες, όπως το κιλτ, που αποτελεί την εθνική ενδυμασία της Σκωτίας. Αλλά για να μην πάμε μακριά, ας πάμε στη δική μας, τη φουστανέλα, που και φούστα είναι και πιέτες έχει και φοριέται και μέχρι σήμερα από τους Εύζωνες, που είναι και δυο μέτρα παλικάρια, προστάτες της χώρας. Για να μη σχολιάσω και τα ράσα του παπά και με κάψει ο Θεός...
Το επόμενο αγαπημένο μου είναι τα τακούνια, κατεξοχήν γυναικείο παπούτσι, το οποίο για πολλά χρόνια ήταν προνόμιο μόνο των αντρών. Στην αρχαία Αίγυπτο θες, που τα φορούσαν στα χωράφια; Τον 9ο αιώνα, που τα φορούσαν οι στρατιώτες, και όσο πιο μεγάλο το τακούνι, τόσο πιο καλός ο πολεμιστής; Τον 17ο, που σου λέγαν «δείξε μου τα τακούνια σου, να σου πω πόσο αριστοκράτης είσαι»; Ή αργότερα, στη Γαλλία, που τα φορούσαν οι χασάπηδες στα σφαγεία, για να μη λερώνονται από τα αίματα; Και άμα δεν είναι πρότυπο άντρακλα ο χασάπης, με τη χαντζάρα μες τα αίματα, τότε ποιος είναι!
Αλλά, θα μου πεις, «πού τα θυμήθηκες κι εσύ αυτά, 1.000 χρόνια πριν»... Άντε, πες ότι αυτά συνέβαιναν πολύ παλιά, αλλά το ροζ, που –και καλά– είναι για τα κοριτσάκια, μέχρι και τα τέλη του ’40 ήταν κατεξοχήν αγορίστικο χρώμα, μιας και συγγένευε με το κόκκινο, και δήλωνε τη δύναμη, την αποφασιστικότητα και τον ανδρισμό στην πιο άγουρη εκδοχή του. Αλλά επειδή δεν άρεσε στον Χίτλερ, αποφάσισε να το συνδέσει με τους ομοφυλόφιλους – γι’ αυτό και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης τους σημάδευαν με ένα ροζ τρίγωνο, για να τους ταπεινώσουν, αλλά και για να τους διακρίνουν από τους άλλους κρατούμενους, κι έτσι το ροζ άρχισε να συνδέεται με τη θηλυκότητα. Και για να μην πολυλογώ, και το μακιγιάζ προοριζόταν για τους άντρες και συμβόλιζε τον ανδρισμό. Ε, και όπως συμβαίνει με όλα τα πράγματα σε αυτή τη ζωή, το πήραν κι αυτό πρώτοι.
