«Χορεύεις;» Μια ερώτηση που έχουμε ακούσει όλες και όλοι όσοι πάμε σε χορευτικά πάρτι – ή σε όποιο πάρτι, σε όποια γιορτή, όπου υπάρχει διασκέδαση και μουσική. Και πόσον καιρό έχουμε να την ακούσουμε... Και πόσον καιρό ακόμα θα κάνουμε να την ακούσουμε...
Σιγά σιγά επανερχόμαστε στην περιβόητη και πολυσυζητημένη «κανονικότητα» και, αν και απέχουμε ακόμα ίσως απ’ τα πάρτι, αρχίζει να αχνοφαίνεται το πολυπόθητο φως στο τέλος του τούνελ.
Πώς μπορεί, όμως, να έχει αλλάξει όλη αυτή η κατάσταση τη σκέψη μας και τη συμπεριφορά μας; Πόσο έχουμε συνηθίσει να μένουμε μακριά απ’ τους άλλους, να αποφεύγουμε τους ανθρώπους με κάθε τρόπο; Πόσο έχει χαραχτεί μέσα μας αυτός ο φόβος για την επαφή και την εγγύτητα, αυτός ο φόβος για τον διπλανό μας; Πόσο εύκολο θα μας είναι ύστερα από σχεδόν ενάμιση χρόνο να πλησιάσουμε τους άλλους, να γελάσουμε δυνατά, να ψιθυρίσουμε σε αφτιά, να αγκαλιαστούμε, να φιληθούμε; Πόσο εύκολο θα μας είναι ύστερα από σχεδόν ενάμιση χρόνο να δώσουμε το χέρι μας σε κάποιον και να χορέψουμε;
Γιατί δεν υφίσταται χορός με κοινωνική αποστασιοποίηση. Πώς θα χορέψουμε, αν δεν έρθω κοντά σου; Δεν υφίσταται χορός χωρίς μουσική. Πώς θα βρούμε τον ρυθμό; Δεν υφίσταται χορός χωρίς επαφή. Πώς θα χορέψουμε, αν δεν πιάσω το χέρι σου; Δεν υφίσταται χορός με τήρηση αποστάσεων. Πώς θα χορέψουμε, αν δεν αγγιζόμαστε; Δεν υφίσταται χορός χωρίς να μιλάμε δυνατά. Πώς θα συντονιστούμε, πώς θα γνωριστούμε, πώς θα τραγουδήσουμε; Δεν υφίσταται χορός με μάσκες. Πώς θα χορέψουμε, αν δεν χαμογελάμε;
Και πόσο πιθανό είναι, έπειτα απ’ όλα αυτά, η ερώτηση να γίνει: «χορεύεις ή φοβάσαι;»;
