Τον Μάρτιο του 2020 βγήκε στον αέρα το πρώτο επεισόδιο του podcast The Conspiracy Club. Θέμα του ο Αρτέμης Σώρρας και οι αρχαίοι εξωγήινοι. Έκτοτε δύο φίλοι, ο Γιώργος και ο Δήμος, παρουσιάζουν και αναλύουν κάθε εβδομάδα μία θεωρία συνωμοσίας με τον δικό τους, ιδιαίτερο τρόπο. Η παρούσα συνέντευξη πραγματοποιήθηκε διαδικτυακά και, όταν τους ρώτησα εάν συναινούν να καταγραφεί η κλήση μας, ο Δήμος δήλωσε πως όχι απλώς συναινεί, αλλά συναινεί και να χρησιμοποιηθεί για ύποπτους σκοπούς…
Τι είναι οι θεωρίες συνωμοσίας και ποια χαρακτηριστικά γνωρίσματα διαθέτουν;
Γ: Μία θεωρία συνωμοσίας ξεκινάει συνήθως από κάποιον αρκετά ικανό, ώστε να κινεί νήματα, είτε πρόκειται για μία υποχθόνια, μυστική ή τρομοκρατική οργάνωση, είτε πρόκειται για μία κυβέρνηση ή ένα κέντρο εξουσίας, είτε πρόκειται για μία πολυεθνική εταιρεία. Αυτοί όμως που ουσιαστικά ανακαλύπτουν αυτό που ονομάζεται «plot conspiracy» είναι καθημερινοί άνθρωποι, ενίοτε και πληροφοριοδότες που μπορεί να ανήκουν στα κέντρα εξουσίας. Αυτό που διακρίνει μία θεωρία συνωμοσίας από μία συνωμοσία είναι η έλλειψη στοιχείων. Πράγματα τείνουν προς τα εκεί, αλλά δεν αποδεικνύεται τίποτα εντελώς.
Δ: Γενικώς, όταν συμβαίνει κάτι ύποπτο, κάτι που αντιβαίνει στην κοινή λογική –και είναι μεγάλη κουβέντα τι είναι κοινή λογική–, είναι πιο εύκολο να παρεισφρήσει από πίσω μία θεωρία, σύμφωνα με την οποία αυτό που συμβαίνει είναι προσχεδιασμένο από κάποια μυστική ομάδα, ακόμα και εάν στο όλο ζήτημα δεν εμπλέκονται ανθρώπινες διεργασίες, αλλά νόμοι της Φυσικής, οπότε και αρχίζεις να ρέπεις προς τον μυστικισμό. Όσο για το τι είναι αυτό που κάνει μία θεωρία συνωμοσίας να επιβιώσει στα χρόνια, δύο είναι τα τινά. Αυτές οι θεωρίες αφορούν είτε περιστατικά που έγιναν μία στιγμή, αλλά έχουν μεγάλο αντίκτυπο, όπως ήταν η δολοφονία του Kennedy, είτε φαινόμενα όπως οι εξωγήινοι, τα οποία παρουσιάζονται με μία σχετική συχνότητα, ανανεώνουν το ενδιαφέρον, ακριβώς επειδή επηρεάζουν τη ζωή των ανθρώπων, και έχουν και θεωρητικό αντίκτυπο, ακόμα και εάν αυτό βρίσκεται στη σφαίρα μιας θεωρίας συνωμοσίας. Σημαντικό ρόλο παίζει και ο ανθρώπινος παράγοντας, αλλά και ο παράγοντας του τυχαίου, δηλαδή ποιοι άνθρωποι θα ασχοληθούν, τι βιβλία θα γραφτούν, τι κοινότητες θα φτιαχτούν. Αν μία κοινότητα είναι δυνατή, η θεωρία συνωμοσίας περνάει πιο εύκολα.
Γ: Από την άλλη, υπάρχουν και θεωρίες συνωμοσίας, όπως αυτές για την επίπεδη γη, οι οποίες πρακτικά δεν επηρεάζουν τη ζωή κανενός, αλλά υπάρχουν. Το ίδιο συμβαίνει και με το Τρίγωνο των Βερμούδων. Δεν υπάρχουν φοβερά στοιχεία, δεν χάνεται πλέον κόσμος εκεί, έχουν περάσει τα χρόνια, αλλά ακόμα υπάρχει αυτή η ιδέα. Αρέσει, και ο κόσμος ενδιαφέρεται. Απασχολεί και την pop κουλτούρα. Ενίοτε μπορεί να παίζει και αυτή ίσως κάποιον ρόλο. Επίσης, καλός συνάδελφος ο Δημοκίδης με τα Fake News, αλλά έρχεται να χαλάσει το aesthetic. Γιατί, κύριε Δημοκίδη;
Πώς ξεκίνησε η ιστορία με το «Conspiracy Club», αλλά και το δικό σας ενδιαφέρον για τις θεωρίες συνωμοσίας;
Γ: Όταν άρχισε να ψιλοσπάει η μεγάλη παρέα που ήμασταν στην Αθήνα, αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε ένα podcast, για να περνάμε χρόνο μαζί. Βέβαια, όπως γίνεται με όλα τα πράγματα, πολλοί εμφανίζονται, λίγοι μένουν, κι έτσι μείναμε οι δυο μας. Εγώ άκουγα από πριν podcasts φανατικά και μου άρεσαν ως μέσο. Όσον αφορά τη θεματική του δικού μας podcast, οι συνωμοσίες επιλέχθηκαν με πολύ μεγάλη τυχαιότητα και καταλήξαμε σε αυτές, γιατί ενέχουν το στοιχείο του storytelling, το οποίο είναι ενδιαφέρον, χωράει και λίγο χιούμορ μέσα, αλλά υπάρχει χώρος και για καμιά φιλοσοφική κουταμάρα που μπορεί να πετάξουμε μόνοι μας σε κάποια επεισόδια ή για μερικές ιδέες που μας απασχολούν και αφορούν την κοινωνία. Σε κάθε επεισόδιο –για να μοιράζουμε και τον όγκο, μιας και τα κάνουμε όλα μόνοι μας– ο ένας από εμάς φέρνει το θέμα και ο άλλος έρχεται χωρίς να γνωρίζει για τι θα μιλήσουμε και κάνει το reaction, κι έτσι γίνεται κουβέντα. Μικρός δεν είχα καμία επαφή με τις συνωμοσίες, πέρα από κάποια πράγματα που ανήκουν σε πιο μυθιστορηματικό επίπεδο. Γενικώς, μου άρεσε και μου αρέσει το fantasy και το sci-fi, αλλά μικρότερος ήμουν φανατικός με την επιστήμη. Ήθελα να βρίσκω επιστήμονες να μου εξηγούν τα πράγματα και χλεύαζα αυτούς που πίστευαν στις συνωμοσίες. Μετά έγινα άνθρωπος, κι έτσι σταμάτησα να κοροϊδεύω τον κόσμο και να πιστεύω ότι κάποιοι ξέρουν καλύτερα, και καταλήξαμε να μιλάμε τελικά για το αν η γη είναι κοίλη και αν μέσα της ζουν δεινόσαυροι μαζί με Ναζί.
Δ: Εγώ έχω μία πολύ συγκεκριμένη ανάμνηση. Μικρός πήγαινα κάθε χρόνο στην έκθεση βιβλίου στην Καλαμάτα και παραδοσιακά αγόραζα ένα βιβλίο, συνήθως αστυνομικό. Κάποια χρονιά, ίσως και λόγω του ωραίου εξωφύλλου, πήρα το Κλειδί του μυστηρίου του David Icke, και από τότε άρχισα να διαβάζω συνωμοσιολογικά βιβλία. Τα θεωρούσα το επόμενο στάδιο μετά τα αστυνομικά και μου άρεσαν ως ιδέα. Βέβαια, μεγαλώνοντας, το ενδιαφέρον μου εξασθένισε κάπως, αλλά βρήκα ξανά την ευκαιρία μέσα από το podcast να ασχοληθώ και να κάνω μια πιο επισταμένη έρευνα. Είναι ένα πολύ ωραίο πεδίο συζήτησης, βασικά. Αυτό κοιτάω τώρα. Παλιά οι θεωρίες συνωμοσίας μού άρεσαν πιο πολύ φαντασιακά. Μου άρεσε αυτό το μυθιστορηματικό στοιχείο, που όμως πατάει και στον πραγματικό κόσμο. Πλέον μου αρέσουν και σε ένα άλλο επίπεδο, γιατί αποτελούν πολύ γόνιμο πεδίο συζήτησης.
Ποια είναι τα αγαπημένα σας επεισόδια μέχρι στιγμής και τα αγαπημένα σας είδη θεωριών εν γένει;
Γ: Υπάρχει ένα επεισόδιο, το οποίο αρέσει και στους δύο πάρα πολύ, και είναι το πρώτο επεισόδιο, το επεισόδιο για τον Αρτέμη Σώρρα και την Ελλήνων Συνέλευση. Βιαστήκαμε ίσως, και έχει λίγο περίεργο ήχο αυτό το επεισόδιο, αλλά αφενός μεν είναι τρομερό θέμα και αφετέρου μετράει και συναισθηματικά, γιατί είναι το πρώτο. Το επεισόδιο όμως που έχω μέσα στην καρδιά μου και το θυμάμαι σαν και τώρα να το γράφουμε είναι αυτό με τους Ναζί και τα αποκρυφιστικά στοιχεία που είχαν. Μου αρέσει πολύ και γιατί είναι ιντριγκαδόρικο, αλλά και γιατί έχει ένα ενδιαφέρον να μιλάς για ένα θέμα και να μπορείς να ξεχωρίσεις τις πτυχές του, να βάλεις δηλαδή για λίγο το πολιτικό στην άκρη, χωρίς να το ακυρώσεις, και να μιλήσεις για κάποια άλλη πτυχή. Είναι ωραίο να είναι οι κακοί τύποι που κάνουν χειρομαντείες και συμβουλεύονται προφητείες, που ντύνονται παγανιστικά και ψάχνουν κειμήλια, για να κερδίσουν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι κουλ, τι να κάνουμε τώρα… Αλλά επειδή πλέον με έχει κουράσει κάπως το concept του «κακού κράτους», ίσως επειδή είναι πιο πραγματικό και δεν χρειάζεται πολλή φαντασία, τώρα τελευταία με ιντριγκάρει το paranormal στοιχείο. Φαντάσματα, εκτοπλάσματα, séance, τέτοια πράγματα.
Δ: Εγώ αυτή την περίοδο έχω κολλήσει με τους γνωστικούς. Υπάρχει ένα σύμπαν υποχθόνιο, σκοτεινό κάπως, με αρχετυπικά στοιχεία, και είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον το πώς μια τέτοια ιδέα ξεκινάει από τα αρχαία χρόνια και περνάει μέχρι το σήμερα και παραμένει δυνατή. Έπειτα μου αρέσουν πολύ και τα επεισόδια που δεν ασχολούνται ακριβώς με συνωμοσίες, αλλά με παιχνίδια εναλλακτικής πραγματικότητας. John Titor, για παράδειγμα. Έρχεται ένας τύπος και μας λέει ότι είναι χρονοταξιδιώτης. Ελπιδοφόρα βρίσκω τη θεωρία της προσομοίωσης, το Matrix, είτε αυτό είναι ένα υπολογιστικό περιβάλλον είτε απλώς οι πεποιθήσεις που έχουμε, γιατί εμπεριέχει την έννοια της εξόδου. Επίσης, θα ήθελα να ισχύει η θεωρία με τους αρχαίους εξωγήινους που είχαν αφήσει στον πλανήτη μας μηχανήματα που δεν ξέρουμε πώς λειτουργούν. Για παράδειγμα, υπάρχει μία θεωρία, σύμφωνα με την οποία τα ηφαίστεια είναι αρχαίοι πυρηνικοί αντιδραστήρες. Εάν ισχύουν όλα αυτά, αυτομάτως ανατρέπεται η παραδοχή ότι έχουμε φτάσει στα όρια της γης, και κατά συνέπεια βρισκόμαστε σε μία πραγματικότητα που δεν έχει ακόμα καθοριστεί επακριβώς. Είμαστε ακόμα εξερευνητές και έχουμε πολύ πλούτο να ανακαλύψουμε. Όλες οι θεωρίες όμως μου φαίνονται ενδιαφέρουσες. Ακόμα και αυτές που φαίνονται τελείως ψεύτικες, όπως, ας πούμε, αυτή που υποστηρίζει ότι τα πουλιά δεν είναι αληθινά, έχουν ενδιαφέρον από κοινωνιολογική σκοπιά. Γενικότερα πάντως προτιμώ λίγο περισσότερο τις κυβερνητικές συνωμοσίες, γιατί αλλάζουν τον τρόπο που βλέπουμε τη ζωή μας και είναι και κοντά στην πραγματικότητα, αλλά μου αρέσουν και η ουφολογία και οι μυστικές γεωγραφίες, γιατί μου δημιουργούν μια διάθεση να πάω να κάνω εξερευνήσεις. Στην Καλαμάτα, για παράδειγμα, υπήρχε ο περίφημος γυάλινος πύργος, που κάποια μυστικιστική ομάδα είχε γράψει απ’ έξω «Το Πανσοφείον», κι εμείς πηγαίναμε να τον εξερευνήσουμε ως κέντρο μυστηρίου. Με την κυριαρχία των ψηφιακών μέσων έχει σπάσει, ωστόσο, κάπως το μοτίβο της ομάδας που μαζευόμασταν και τα λέγαμε και κάναμε πράγματα μαζί. Επίσης, υπάρχει η Μονή Βελανιδιάς στην Καλαμάτα, στους πρόποδες του Ταΰγετου, από όπου ξεκινάει ένα αρχαίο μονοπάτι, το οποίο χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι από τα χωριά της Αλαγονίας, για να κατεβαίνουν στην Καλαμάτα. Σε ένα σημείο αυτού του μονοπατιού υπάρχει μία σκάλα, η οποία κατεβαίνει σε έναν τοίχο με ένα πολύ μικρό σκέπαστρο. Βέβαια τώρα, για να μιλήσουμε στη σφαίρα του λογικού, είναι πολύ πιθανό να έχει φτιαχτεί από κάποιους βοσκούς, για να καλύπτονται από τη βροχή.
Γιατί θεωρείτε ότι μπορεί να πιστεύει κάποιος σε θεωρίες συνωμοσίας;
Δ: Νομίζω ότι η μαζική πλειοψηφία δεν πιστεύει. Αυτή η μικρή ομάδα που πιστεύει θεωρώ ότι δεν καλύπτεται από τις συστημικές απαντήσεις σε διάφορα ερωτήματα και, επειδή στην εποχή μας η συνωμοσία αποτελεί και πολιτικό εργαλείο, το να θες να ανήκεις εκεί σημαίνει ότι έχεις άποψη και ότι έχεις αποφασίσει συνειδητά να πας λίγο κόντρα στο σύστημα. Αυτό το ψυχολογικό στοιχείο, σε συνδυασμό με το ότι ζούμε σε μια εποχή που πολλά από όσα ξέραμε γκρεμίζονται, κάνει ίσως το άλμα στο άλλο άκρο λίγο πιο εύκολο. Βρίσκεις και μια παρηγοριά, είτε είσαι πλήρως ορθολογιστής είτε είσαι πλήρως συνωμοσιολόγος, αλλά και στις δύο περιπτώσεις επιλέγουμε και λίγο αυτό που μας βολεύει περισσότερο. Στην περίπτωση της καραντίνας, για παράδειγμα, μπορεί κάποιος να πει ότι αυτό που του ζητείται είναι πολύ δύσκολο, άρα προτιμά να είναι ψέμα. Ο ορθολογιστής, από την άλλη, εναποθέτει όλες του τις ελπίδες στο ότι, αν ακολουθεί την επιστημονική γραμμή, θα λυθεί το ζήτημα.
Γ: Άμα κοιτάξουμε το ζήτημα και ιστορικά, φούντωση σε συνωμοσιολογικά θέματα υπάρχει σε εποχές κατά τις οποίες επικρατεί πόλωση, όπως ήταν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου με την ουφολογία και όπως είναι και σήμερα. Επίσης, μερικές χώρες είναι λίγο πιο παιδεμένες σε διάφορα ζητήματα λόγω ιστορικών, πολιτικών και κοινωνικών συγκυριών, οπότε και ο κόσμος τείνει να αμφισβητεί. Δεν εννοώ δηλαδή ότι στην Ελλάδα, για παράδειγμα, έχουμε πολλούς ουφολόγους, ενώ ο Καναδάς δεν έχει. Εννοώ ότι, επειδή έχουμε διεφθαρμένο ιστορικό, επειδή είχαμε εξωτερικές κυβερνήσεις, Εμφυλίους και Χούντες και Άι Σπυριδώνους, είναι πιο εύκολο να πιστεύει κανείς ότι γίνονται μηχανορραφίες. Στις σκανδιναβικές χώρες, αντιθέτως, που είναι πιο ήρεμα τα πράγματα και παραδοσιακά υπήρχε ουδετερότητα, δεν πηγαίνει και το μυαλό προς τα κει. Και αυτά τα λέω χωρίς να θέλω να κρίνω και κανέναν, γιατί στο τέλος-τέλος δεν ξέρεις, και η ιδέα της αλήθειας είναι περίεργη. Επίσης, αν αρχίσουμε και λέμε ότι δεν θα ασχολούμαστε με κάποιον, επειδή ασχολείται με θεωρίες συνωμοσίες, και το πάμε τραϊμπαλιστικά, οι συνωμοσιολόγοι μπορεί να είναι μόνο η αρχή.
Δ: Εγώ πιστεύω ότι το ελλάνιο πνεύμα δεν είναι συμβατό με τη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Παρ’ όλα αυτά, η εμπιστοσύνη της κοινωνίας στο σύστημα είναι αντιστρόφως ανάλογη με την ύπαρξη συνωμοσιολόγων σε αυτό το σύστημα.
Πώς ριζώνουν οι θεωρίες συνωμοσίας;
Δ: Παλιότερα γράφονταν περισσότερα αμιγώς και μερικώς συνωμοσιολογικά βιβλία. Ωραίο παράδειγμα είναι το Εκκρεμές του Φουκώ. Ο Eco έγραψε ένα βιβλίο, για να κάνει πλάκα στις συνωμοσίες, και κατέληξε να είναι ένα από τα καλύτερα συνωμοσιολογικά μυθιστορήματα που έχουν γραφτεί, και όντως μπορεί να αποτελέσει το εφαλτήριο, για να ασχοληθεί κανείς με τις θεωρίες συνωμοσίας. Άλλη τέτοια περίπτωση είναι οι Μυστικές εταιρίες του Τσιφόρου. Δυστυχώς, έχει πεθάνει λίγο το βιβλίο, γιατί με τις ενεσούλες ντοπαμίνης που μπορεί να σου δώσει το διαδίκτυο έχει μειωθεί και ο χρόνος που μπορούμε να δώσουμε προσοχή σε κάτι. Στην αρχή του αιώνα ανθούσαν και τα forums, στο deep web κυρίως, όπου έμπαιναν λίγοι μεν, αλλά έγραφαν ολόκληρα κατεβατά, με αναφορές και γενικώς επιστημονική μορφή. Ήταν μια παρέα, μια πάρα πολύ ωραία κοινότητα, αλλά αυτά δυστυχώς δεν υπάρχουν πλέον.
Γ: Τώρα υπάρχει το διαδίκτυο, και νομίζω ότι είναι ίσως το πιο γόνιμο έδαφος για συνωμοσίες. Δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο. Οι περισσότερες συνωμοσίες ξεπηδάνε πλέον από το 4Chan, από το Reddit, και τελευταία από πλατφόρμες τύπου Discord, που υποτίθεται ότι είναι περισσότερο κρυπτογραφημένες και όχι τόσο δημόσιες. Από τα forums δηλαδή πήγαμε στα social media, και από εκεί, λόγω της λογοκρισίας, σε διάφορες πλατφόρμες. Το QAnon, για παράδειγμα, έκανε τρελό μπραφ στο Telegram. Μπαίνει ένας, γράφει κάτι, μαζεύεται κόσμος και γίνεται κουβέντα, σαν να λένε ιστορίες γύρω από τη φωτιά.
Τι μερίδιο ευθύνης θεωρείτε ότι φέρετε ως δημιουργοί ενός podcast για θεωρίες συνωμοσίας;
Γ: Δεν πιστεύω ότι κάποιος θα μας ακούσει και θα γίνει επικίνδυνος. Αν συμβεί, είναι επικίνδυνος ούτως ή άλλως, με οποιοδήποτε ερέθισμα. Περισσότερο με ανησυχεί μη στενοχωρήσω κάποιον, σε πιο ανθρώπινο επίπεδο δηλαδή, γιατί είναι κακό να θεωρείς έναν συνωμοσιολόγο τρελό. Αν κάποιος πειστεί από εμένα ότι ο Τσίπρας είναι ερπετόμορφος ή εάν βγει κάποιος με ένα όπλο και κυνηγήσει έναν εφοπλιστή, φταίω εγώ; Αν είναι έτσι, δεν θα πρέπει να συναναστρεφόμαστε κόσμο, αλλά να κλεινόμαστε στα σπίτια μας. Ό,τι λέω στο ίντερνετ θα μπορούσα να το πω και στο καφενείο, για παράδειγμα. Ο καθένας έχει την ευθύνη του, έχει το μυαλό του. Είμαστε όλοι ίσοι, αλλιώς είναι άρρωστο όλο αυτό. Επίσης, ας αναρωτηθούμε γιατί αυτή η ερώτηση προκύπτει μόνο όταν μιλάμε για συνωμοσίες και όχι όταν μιλάμε για την οικονομία ή τη θρησκεία, που εκεί οι ιδέες είναι και πιο επικίνδυνες.
Δ: Αυτό που θέλω να πω στους ακροατές είναι να μην αποφασίζουν με βάση πράγματα που λένε κάποιοι στο ίντερνετ. Εμείς μιλάμε χαλαρά και βάζουμε και το χιούμορ μέσα. Επίσης, εννοείται ότι χρειάζεται ευγένεια και ευαισθησία, για να μη στενοχωρήσεις κανέναν. Δεν θέλω να σκέφτομαι όμως τι θα πω και πώς θα το πω, γιατί το επίπεδο ευθύνης είναι μοιρασμένο. Αν το αποδώσουμε στους πομπούς, δημιουργείται μια λανθασμένη σχέση εμπιστοσύνης. Θεωρώ το κοινό ίσο με εμένα. Δεν ενσαρκώνουμε κάποια πατρική φιγούρα. Προσπαθούμε να σπάσουμε την έννοια πομπού και δέκτη, ότι «εμείς σας λέμε τα σωστά και ακούστε τα». Αν το βγάλεις αυτό στην άκρη, δεν έχεις ευθύνη. Συζητάς ως ίσος προς ίσο, και μπορεί να κάνεις και λάθος. Αν έχεις την ευθύνη για το κοινό σου, σημαίνει ότι έχεις μια ατζέντα να του περάσεις.
Γ: Αν κάποιος θέλει να μας δώσει ατζέντα και λεφτά, να μας στείλει μήνυμα. Το κάνουμε.
Πώς βλέπετε να εξελίσσεται το podcast ως μέσο;
Γ: Όταν ξεκινήσαμε εμείς, πριν από περίπου τρία χρόνια, δεν υπήρχαν πολλά ελληνικά podcasts, και τα περισσότερα ήταν εταιρειών. Πλέον μπαίνουν ολοένα και περισσότεροι απλοί άνθρωποι μέσα σε αυτό. Στην Ελλάδα νομίζω ότι ακολουθούμε ακριβώς το μοτίβο του εξωτερικού, όπου το podcast ανεβαίνει ως μέσο και μαζί με τις εταιρείες πηγαίνουν παρακάτω και απλοί άνθρωποι. Εκτίμησή μου είναι ότι θα πάει λίγο να αντικαταστήσει το ράδιο. Επίσης, σε αντίθεση με το YouTube, για παράδειγμα, είναι περισσότερο προσβάσιμο, το κόστος είναι χαμηλότερο, και επιβιώνει το μεγαλύτερο και ολοκληρωμένο περιεχόμενο σε μία εποχή που ο χρόνος όλο και κλιπάρεται.
Δ: Από την άγρια δύση πάμε σε πιο συστηματοποιημένο περιεχόμενο, σε εταιρικό πλαίσιο, αλλά ταυτόχρονα σημειώνεται και μία τεράστια έκρηξη στον αριθμό των ακροατών. Πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα επέλθει μία σύγκλιση στις πλατφόρμες. Όταν όμως μπαίνουν στο παιχνίδι υψηλές παραγωγές, καταπίνουν το ανεξάρτητο περιεχόμενο.
Συνέντευξη: Αγλαΐα Παντελάκη
