Μέχρι σχετικά πρόσφατα, κάθε φορά που έτρωγα φρόντιζα να αφήνω για το τέλος τις μπουκιές που μου άρεσαν περισσότερο – την κόρα από το ζυμωτό ψωμί, την πένα με την περισσότερη σάλτσα, την πιο τραγανή πατάτα. Έλα όμως που τις περισσότερες φορές χόρταινα πριν καν αδειάσω το πιάτο μου, με αποτέλεσμα να σηκώνομαι από το τραπέζι χωρίς να έχω γευτεί τελικά αυτό που τόσο λαχταρούσα! Το ίδιο συνέβαινε και με τα ρούχα. Πόσες φορές δεν είχε τύχει να αγοράσω κάτι που μου άρεσε πολύ και να σπεύσω να το φυλάξω στην ντουλάπα για κάποια «ειδική περίσταση», λογαριάζοντας χωρίς τον ξενοδόχο, που δεν είναι άλλος από την αυξομείωση του βάρους και την άμβλυνση της πρωταρχικής, έντονης επιθυμίας! Σε παρόμοιο μήκος κύματος, στα μέσα του καλοκαιριού που μας πέρασε ένα φιλικό μου πρόσωπο με συμβούλεψε με εντελώς καλοπροαίρετη διάθεση να μην πηγαίνω πολύ συχνά για χορό, για να μη φτάσω στο σημείο να μπουχτίσω και να μη θέλω να ξαναχορέψω ποτέ στη ζωή μου.
Βρε, τι μας λέτε; Ο Μεσσιανισμός ήταν ένα από τα θέματα για τα οποία προετοιμαζόμασταν για την Έκθεση στις Πανελλήνιες, και καλό θα ήταν στα βιβλία να παραμείνει. Τι τον έγραψε τον Γκοντό ο Μπέκετ, άλλωστε;
Προσπαθώ όμως να αντιληφθώ τι μπορεί να κρύβεται πίσω από αυτές τις τόσο ευρέως αναδυόμενες πρακτικές. Το «άμα δεν φας το φαγητό σου, δεν έχει γλυκό» και το «αν δεν κάνεις τα μαθήματά σου, δεν θα πας να παίξεις» των παιδικών μας χρόνων; Ο μύθος του Αισώπου με τον τζίτζικα και τον μέρμηγκα; Τα λαϊκά αρχέτυπα του οσιομάρτυρα και του «αν δεν βραχείς, ψάρι δεν τρως»; Ο φόβος της απομυθοποίησης ή της επίτευξης της απόλυτης ευδαιμονίας, ύστερα από την οποία τίποτα πια δεν έχει να αναμένει κανείς; Έχει γούστο ο Αδάμ να μη δάγκωσε το μήλο, αλλά τη γωνία από το παστίτσιο…
Ο Σεπτέμβριος ήταν ανέκαθεν ο αγαπημένος μου μήνας και η 1η Σεπτεμβρίου η δική μου «Πρωτοχρονιά». Για καιρό πίστευα πως αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι είναι ο μήνας των γενεθλίων μου, όμως τελευταία καταλήγω στο ότι η προτίμησή μου αυτή σχετίζεται με την έναρξη της σχολικής και αργότερα και της ακαδημαϊκής χρονιάς. Ακόμα και τώρα όμως, που δεν είμαι πλέον ούτε μαθήτρια, αλλά ούτε και φοιτήτρια, κάθε που μπαίνει ο Σεπτέμβρης περιμένω με λαχτάρα να ξεκινήσουν και πάλι οι δραστηριότητες με τις οποίες έχω επιλέξει να αξιοποιώ τον ελεύθερό μου χρόνο. Τα σεπτεμβριανά μου «πρωτοχρονιάτικα»… resolutions για φέτος δεν είναι όμως καθόλου βαρύγδουπα, αλλά πολύ-πολύ απλά. Θα ξεκινάω από την κόρα, από την πένα με την περισσότερη σάλτσα και από την πιο τραγανή πατάτα. Θα φοράω ό,τι καινούριο ρούχο αγοράζω το συντομότερο δυνατόν και θα χορεύω… μέχρι να βαρεθώ!
Ναι, ακριβώς! Δεν είναι δα και επτασφράγιστο μυστικό. Ανά περιόδους αλλάζουν τα γούστα μας – ακόμα και η ίδια αυτή η άποψη ενδέχεται σύντομα να αλλάξει. Ύστερα όμως θα βρεθούν άλλα να πάρουν τη θέση τους. Γιατί λοιπόν να απαρνιόμαστε μια ζωή με πληρότητα στον βωμό μιας αβέβαιης καρτερικότητας με μπόλικη δόση στέρησης; Αρκετά διονυσιακή η προσέγγιση, θα μου πείτε, αλλά να σας θυμίσω ότι ο Σεπτέμβριος είναι ο μήνας του τρύγου.
Εβίβα, λοιπόν!
