Η εναλλαγή παραστάσεων και η επίσκεψη σε νέα ανεξερεύνητα εδάφη, εκτός από τη διατοπική, ενέχει και μια εσωτερική μετακίνηση. Γι’ αυτό και τα ταξίδια πιθανόν να είναι τόσο εθιστικά: γιατί μας υπενθυμίζουν θαμμένες επιθυμίες και πτυχές του εαυτού μας, ακριβώς διότι για λίγες μέρες είμαστε σε θέση να νοηματοδοτήσουμε ξανά την ύπαρξή μας με ξένα πρόσημα. Έτσι, λοιπόν, υπάρχει μια άτυπη λίστα με τα ταξίδια που πρέπει να κάνει κανείς κατά τη διάρκεια της ζωής του/της: ταξίδια με φίλους, με το εκάστοτε ερωτικό πρόσωπο αναφοράς, με την οικογένεια (συνήθως επεισοδιακά), σε κάμπινγκ, σε ακραίες καιρικές συνθήκες, ταξίδια με αυτοκίνητο (τα περίφημα «roadtrips») ή και με βαν. Σε όλα αυτά συνήθως συμπεριλαμβάνεται και το «solo travelling», το οποίο έχει μεν αρκετούς φανατικούς υποστηρικτές, ωστόσο πολλοί άνθρωποι το απορρίπτουν, επισημαίνοντας ότι δεν θα το τολμούσαν ποτέ.
Νομίζω πως ο καθένας μας έχει ένα δικό του προσωπικό ταξιδιωτικό ρολόι, κατ’ αναλογία του βιολογικού, το οποίο μερικές φορές χτυπάει και σε καλεί να δεχτείς την πρόκληση, να παρατήσεις τη συμβατική σου καθημερινότητα και να αποσυρθείς στη Σιβηρία. Ή τουλάχιστον αυτός είναι ο δικός μου καημός. Μια απώλεια, ένας χωρισμός, μια ριζική αλλαγή που σε φέρνει αντιμέτωπη με τη θνητότητά σου μπορεί να είναι μερικοί από τους πυροδότες αυτής της εσωτερικής πυξίδας προς το άγνωστο, ακριβώς γιατί αυτές οι ακραίες μεταβολές σού υπενθυμίζουν την εντροπία που είναι εγγεγραμμένη στο DNA σου.
Αυτή η διαδικασία του «solo travelling» μπορεί να ακούγεται σε μερικούς σαν άλλη μία μόδα της παγκοσμιοποίησης και των millennials, δεν απέχει, όμως, και τόσο πολύ από τις πορείες των προσκυνητών στη Μέκκα ή στον ναό Σαντιάγο ντε Κομποστέλα στην Ισπανία, ακριβώς γιατί μια ειλικρινής θέαση του εαυτού σου που μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο όταν αυτός έρθει σε αντιπαράθεση με το άγνωστο μιας ξένης –και γιατί όχι έρημης– χώρας αποτελεί μία μορφή μικρής ιεροτελεστίας. Όπως περιμένεις την άφεση των αμαρτιών σου με το προσκύνημα, το να καταλάβεις ποια πραγματικά είσαι και να σε αποδεχθείς όχι παρά, αλλά με τις ατέλειές σου έχει μια καθαρτική διάσταση – ιδίως όταν ανήκεις στο γυναικείο φύλο και έχεις μεγαλώσει σε πατριαρχικά δομημένες κοινωνίες που σε έχουν μάθει να φοβάσαι να γυρίσεις στο σπίτι σου το βράδυ. Ένα καλοσχεδιασμένο ταξίδι που θα κάνεις μόνη σου θα σε γεμίσει με μια αίσθηση αυτοπεποίθησης, θα είναι μια μικρή νίκη σου ενάντια σε έναν κόσμο που αναλώνεται να σε υποβάλλει σε ένα καθεστώς κινδύνου για μια επερχόμενη έμφυλη κακοποιητική συμπεριφορά, μιας εποχής που σε αποκαλούσαν ακόμα «homo erectus».
Τέλος, το να ταξιδεύει κανείς μόνος του μπορεί να οδηγήσει σε νέες φιλίες, γνωριμίες και ερωτικές εμπειρίες, ακριβώς γιατί η ανάγκη για κοινωνικοποίηση υπερνικά τον φόβο και τη διστακτικότητα. Είναι μεγάλο «σχολείο», και γι’ αυτό οι νεαροί Ευρωπαίοι αστοί του 17ου-19ου αιώνα προέβαιναν στο λεγόμενο «Grand Tour», για να γνωρίσουν τον κόσμο πριν ξεκινήσουν να εργάζονται, μια πρακτική που στις μέρες μας είναι γνωστή ως «gap year» και εξακολουθεί να εφαρμόζεται από τους νέους/ες του παγκόσμιου Βορρά, οι οποίοι έχουν την οικονομική δυνατότητα να πραγματοποιήσουν κάτι τέτοιο.
Αν, όμως, μας φανέρωσε κάτι η πανδημία, είναι το γεγονός ότι το ταξίδι είναι μια απαραίτητη ψυχική ανάταση για όλους μας και δεν θα έπρεπε να είναι ταξικό. Ακόμα και μια επίσκεψη για ένα Σαββατοκύριακο σε μια κοντινή μας πόλη που δεν είχαμε επισκεφθεί ποτέ ή μια ανάβαση στο βουνό, στους πρόποδες του οποίου βρίσκεται η πόλη μας, μπορεί να είναι το ίδιο λυτρωτικές όσο ένα σαφάρι στην έρημο Γκόμπι, εάν αποφασίσουμε να πάμε μόνοι/ες μας, χωρίς συνοδεία, χωρίς απαιτήσεις και χωρίς προσδοκία. Μόνο με την επιθυμία να επεκτείνουμε τα όριά μας λίγο πιο πέρα, να μάθουμε τον εαυτό μας λίγο καλύτερα, να ξεφύγουμε από το γνώριμο πεδίο άνεσης.
