Ήταν Σάββατο πρωί, όταν τα πόδια μου με έσυραν με το ζόρι στην αίθουσα της γιόγκα. Όπως συνήθως, δεν είχα πολλή όρεξη και βαριόμουν. Τα Σαββατοκύριακα θέλω να έχω ηρεμία, γι’ αυτό και επιλέγω να τσακώνομαι τις καθημερινές, όπου έτσι κι αλλιώς δουλεύω, γεγονός που μπορεί να λειτουργήσει ως ένας υπέροχος αντιπερισπασμός, με αποτέλεσμα να αφιερώνω τον ελεύθερο χρόνο μου στη λατρεία της ηρεμίας. Ενώ λοιπόν όλα έβαιναν καλώς και το σώμα μου άρχισε να ενεργοποιείται –όπως πάντα– μέσα από την πρακτική γιόγκα, εκεί προς το τέλος άρχισα να κλαίω, νιώθοντας έναν τεράστιο συναισθηματικό πόνο, που είχα απωθήσει καιρό, και να παίζω εικόνες στο μυαλό μου που θεωρούσα πως είχαν λήξει.
Ύστερα από λίγο ψάξιμο διαπίστωσα πως δεν ήμουν η μόνη, αλλά είχε συμβεί σε πολύ κόσμο· να αρχίζει να κλαίει δηλαδή κατά τη διάρκεια της γιόγκα ή του διαλογισμού, ιδιαίτερα έπειτα από ασκήσεις στην περιοχή των γοφών(;). Αυτή η συναισθηματική απελευθέρωση που ένιωσα πληροφορήθηκα ότι αποτελεί μια μορφή της σωματικής/φυσιολογικής νοημοσύνης.
Οι έντονες ή και τραυματικές καταστάσεις (πένθος, χωρισμός, βία, διακρίσεις, απόρριψη κ.ά.) αποτελούν απειλές που ενεργοποιούν το ένστικτο της επιβίωσής μας, το οποίο συνδέεται με το συμπαθητικό νευρικό σύστημα, και βρίσκουν τον τρόπο τους να αποθηκεύονται στο νευρικό μας σύστημα, δηλαδή μπορούν να αγνοηθούν σε διανοητικό, αλλά όχι και σε σωματικό επίπεδο. Έτσι, εάν αυτές οι καταστάσεις δεν αντιμετωπιστούν με ψυχανάλυση, αναστοχασμό ή με κατανόηση προς τον εαυτό, εμμένουν σε συγκεκριμένα σημεία του σώματος και ενδέχεται να απελευθερωθούν με πρακτικές όπως η γιόγκα ή οι αναπνοές, οι οποίες ξεκλειδώνουν το παρασυμπαθητικό μας νευρικό σύστημα, ενεργοποιώντας ορισμένα σημεία του σώματος, στα οποία συσσωρεύονται τα τραύματα ή οι οδυνηρές εμπειρίες, και γι’ αυτό ενδείκνυνται ως θεραπεία για άτομα που αντιμετωπίζουν μετατραυματικές διαταραχές (PTSD), τα οποία, απελευθερώνοντας συνεχώς κορτιζόλη εξαιτίας του άγχους τους, βρίσκονται συχνά σε καταστάσεις πανικού (Figh-Or-Flight-Modus).
Συγκεκριμένα συναισθήματα σχετίζονται με συγκεκριμένα όργανα του ανθρώπινου σώματος και, όπως αναφέρει και o Bradley B. Nelson στο βιβλίο του Emotion Code, κάθε συναίσθημα εμμένει σε συγκεκριμένα σημεία του σώματος και από εκεί εκπέμπει στη δική του συχνότητα (Nelson, 2011). Για παράδειγμα, οι γοφοί και η περιοχή της λεκάνης σχετίζονται ιδιαίτερα με την ανάσυρση του τραύματος από των ωκεανό του ασυνείδητου στην επιφάνεια της συνειδητότητας, το στομάχι με το άγχος και την εμπιστοσύνη, οι πνεύμονες με το πένθος, τα νεφρά με τον θυμό και την κατάθλιψη κ.ά. Γι’ αυτόν τον λόγο οι ψυχαναλυτικές μέθοδοι που λαμβάνουν υπόψη τους τις συναισθηματικές εκδηλώσεις στο σώμα εστιάζουν συχνά όχι τόσο στο τι νιώθουμε (π.χ. ερωτική απόρριψη), αλλά στο πού το νιώθουμε (στη λεκάνη, την καρδιά ή τον σπλήνα). Ως εναλλακτικοί τρόποι κατευνασμού του παρασυμπαθητικού συστήματος αναφέρονται, μεταξύ άλλων, διάφορες τεχνικές αναπνοών, το μασάζ, η χοροθεραπεία και η δραματοθεραπεία, αλλά φυσικά δεν είναι όλα για όλους.
Στον καθένα και την καθεμία από μας βρίσκονται ωστόσο αποτυπωμένα διάφορα είδη τραύματος –οδυνηρά ή λιγότερο επώδυνα– μέσα στο ασυνείδητο και ξεκλειδώνουν στον δικό τους χρόνο, με τον δικό τους τρόπο, είτε με εμάς να ξεκλειδώνουμε τις πόρτες ή με τις πόρτες να ανοίγουν από μόνες τους· το δικό μου μπρελόκ φέρει μια βάρκα, κατασκευασμένη από παλιά τσίγκινα δοχεία λαδιού, κόκκινη, μπλε και πράσινη – τα χρώματα της σημαίας του Λανζαρότε.
Πηγή:
Nelson, Bradley, Dr. (2011). Emotion Code. Wellness Unmasked Publishing.
