Είσαι, που λες, στον άδειο περιφερειακό και απολαμβάνεις την κυριακάτικη κούρσα-βόλτα σου των 15 χιλιομέτρων, ενώ σκέφτεσαι πότε-πότε πως ο ρυθμός σου, όταν τρέχεις, είναι πιο αργός από το περπάτημα της Ντρισμπιώτη. Από την άκρη της ασφάλτου βλέπεις τα σύνορα της πόλης, καθώς τα τελευταία σπίτια τελειώνουν κάπου εδώ, ενώ σαπέρα αρχίζουν τα πρώτα πράσινα κτήματα, και τα μεγάλα δέντρα σε καθησυχάζουν πως, ό,τι κι αν γίνει, είσαι ακόμα κομμάτι της φύσης. Τα ελάχιστα αυτοκίνητα σου δίνουν μια αίσθηση ηρεμίας, αυτήν ακριβώς που σου έλειπε όλη τη βδομάδα. Ξαφνικά, αντιλαμβάνεσαι πίσω σου ένα αυτοκίνητο που τρέχει με μεγάλη ταχύτητα και εκπέμπει ασυνήθιστους θορύβους. Προλαβαίνεις να μαζευτείς στο πεζοδρόμιο τελευταία στιγμή, όταν περνάει ξυστά δίπλα σου κορνάροντας ένα αμάξι πόλης με πέντε άτομα που ουρλιάζουν συνθήματα σε άπταιστα Ορκικά, ενώ ένας από αυτούς κρατάει ψηλά ένα κόκκινο (ή άλλου χρώματος) κασκόλ που ανεμίζει από το ανοιχτό τζάμι. Στα 500 μέτρα συναντάς ένα μπλόκο τριών περιπολικών με έξι ένστολους που εντείνει μέσα σου αυτό το σφίξιμο, σαν να περνάς από περιοχή με αγέλες αδέσποτων σκύλων. «Α, ναι» θυμάσαι, «σήμερα έχει αγώνα».
Όταν αθλείσαι ερασιτεχνικά κοντά στα 10 χρόνια και δηλώνεις πως έχεις μια βαθιά αγάπη για τον αθλητισμό, είναι σίγουρο πως θα σηκώσεις αρκετά φρύδια, όταν αναφέρεις πως όχι, δεν σου αρέσει το ποδόσφαιρο/μπάσκετ/βόλεϊ και όχι, δεν είσαι καμιά ομάδα. Βλέπεις, το πρώτο πράγμα που οι περισσότεροι συνδέουν με τον αθλητισμό είναι μάλλον η μπάλα, ενώ και το δεύτερο και το τρίτο έχει πάλι πιθανότατα σχέση με κάποια μπάλα, σε βαθμό που, αν δηλώσεις πως αγαπάς τα σπορ, δέχεσαι καπάκι την ερώτηση: «Τι ομάδα είσαι;». Πέρα από τους (πολύ) αρνητικούς συσχετισμούς που έχει δημιουργήσει αυτή η ερώτηση τον τελευταίο καιρό, δεν είναι λίγες οι φορές που δημιουργεί ένα σχεδόν αγεφύρωτο χάσμα επικοινωνίας. Τι να πεις σε κάποιον που είναι πεπεισμένος πως γνωρίζεις την ακριβή κατάταξη των ομάδων στο ελληνικό και σε τουλάχιστον τρία ξένα πρωταθλήματα, επειδή χθες πέτυχες τον νέο καλύτερο χρόνο σου για τα 10 χιλιόμετρα;
Να λοιπόν, φίλε αναγνώστη, που για άλλη μια φορά δίνουμε περίπλοκες απαντήσεις σε ανούσια ερωτήματα, με μόνη ελπίδα, αυτή τη φορά, πως δεν θα μας αντιμετωπίζουν σαν ούφο, όταν κάνουμε ένα χαλαρό τρεξιματάκι κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο. Αυτή η απορία, αυτό το «γιατί να μπεις στον κόπο;» συνοδεύει, έχω συνειδητοποιήσει πάμπολλες φορές, κάθε ατομικό άθλημα ή προπόνηση, από το τρέξιμο ως την ποδηλασία κι από το κολύμπι μέχρι τις έλξεις στο υπαίθριο γυμναστήριο της γειτονιάς, για να μη μιλήσουμε καν για τον στίβο. Κι αν οι παλιοί έχουμε μάθει με τον καιρό να αγνοούμε αυτή την αντιμετώπιση που υπονοεί ότι χάνουμε τον χρόνο μας σε προπονήσεις, όταν δεν βρίσκεται κανείς να χειροκροτήσει κάποια «νίκη», αυτοί που τώρα ξεκινούν να αθλούνται μπορεί να βρουν τη μοναξιά αυτών των ατομικών αθλημάτων αποθαρρυντικά δυσβάσταχτη για έναν λόγο παραπάνω. Κι όμως, πολλές φορές είναι εκείνη ακριβώς η μοναξιά που έχουμε πράγματι ανάγκη, για να ξεπεράσουμε λίγο περισσότερο τον εαυτό μας, να βελτιωθούμε ή απλώς να ηρεμήσουμε.
Αν στα ομαδικά αθλήματα νικάς μια αντίπαλη ομάδα, στα ατομικά, κυρίως στα αντοχής, νικάς τον εαυτό σου. Μπορεί αυτό να φαίνεται μικρό κατόρθωμα, όμως ας παραδεχτούμε επιτέλους ότι ακόμη και στα περισσότερα ομαδικά σπορ δεν νικάς εσύ την αντίπαλη ομάδα, παρά τα όσα αφήνει να εννοηθούν η λέξη «νικήσαμε». Ο παίκτης είναι απλώς ένα μέλος της ομάδας, είτε έβαλε το νικητήριο γκολ είτε άγγιξε την μπάλα μόλις δύο φορές σε όλον τον αγώνα είτε ήταν ένας από τους εκατό χιλιάδες που φωνάζουν ή κάποιες φορές δέρνονται κάθε Κυριακή στα γήπεδα της χώρας. Κι αν το ΜΜΑ μεταξύ οπαδών μπορεί ίσως να θεωρηθεί μια έντονη αθλητική δραστηριότητα, χάρη στον ενθουσιασμό του να βγάζεις έναν αντίπαλο οπαδό τεχνικό νοκάουτ, ρίχνοντάς τον τρεις σειρές καθίσματα παρακάτω στην κερκίδα, ένα λιγότερο περιπετειώδες άθλημα όπως το τρέξιμο πολλές φορές σε ωθεί σε πολύ πιο αποτελεσματικά προγράμματα προπόνησης.
Βλέπεις, φίλε αναγνώστη, όταν κάνεις ένα άθλημα, για το οποίο είσαι πλήρως υπεύθυνος, από την αρχή ως το τέλος του, και όπου δεν υπάρχει κάποιος συμπαίκτης, για να στηριχτείς ή να κατηγορήσεις, ολόκληρο το βάρος αυτού που κάνεις πέφτει στους δικούς σου ώμους. Κι αυτό μπορεί να σου φανεί αρχικά βουνό, αλλά σε κάνει σταδιακά να βλέπεις την άσκησή σου πολύ πιο υπεύθυνα και ενεργά. Δεν χρειάζεται να αποφασίζεις μαζί με άλλους 10 τι ώρα θα προπονηθείς. Αρκεί να πάρεις εσύ την απόφαση να προπονηθείς. Κι αν δεν τα πας καλά μια μέρα, δεν είναι ανάγκη να φταίει κάποιος, αρκεί εσύ να υποσχεθείς στον εαυτό σου πως αύριο θα ξαναπροσπαθήσεις. Αυτή η αυτοπειθαρχία μπορεί μάλιστα να τρυπώσει και σε άλλες δραστηριότητες της ζωής σου, δίνοντάς σου τη δυνατότητα να κρίνεις κι εκεί με ηρεμία τι πρέπει να κάνεις σε μια συγκεκριμένη κατάσταση, για να βοηθήσεις. Έτσι, η γνώμη σου αποκτά αξία και δεν μοιάζει με τις υπεκφυγές ενός κακομαθημένου κολλεγιόπαιδου του Χάρβαρντ, που ψάχνει απεγνωσμένα σε ποιον θα ρίξει το μπαλάκι στην πρώτη στραβή. Γιατί δεν θα έχεις μάθει να κατηγορείς για όλα κάποιον από την ομάδα, αλλά να υπολογίζεις τις δυνάμεις σου για την απόσταση που έχεις να διανύσεις.
