Το 2020 ήταν μία δύσκολη χρονιά με πολλές προκλήσεις για αρκετό κόσμο. Κάποιοι άνθρωποι όμως εκμεταλλεύτηκαν τον ελεύθερο χρόνο που είχαν και δημιούργησαν κάτι καινούριο, απέκτησαν νέες συνήθειες και ανέπτυξαν φρέσκες ιδέες. Έτσι κι εγώ αποφάσισα να σπάσω τη ρουτίνα μου, που ουσιαστικά συνίστατο στο να μην κάνω απολύτως τίποτα καθημερινά, και να ανακαλύψω αυτό το κάτι που θα άλλαζε την καθημερινότητά μου. Οπότε, λοιπόν, αναζήτησα την τύχη μου μέσω του Erasmus+ και των προγραμμάτων του Ευρωπαϊκού Σώματος Αλληλεγγύης (European Solidarity Corps).
«Τι είναι αυτό;» θα μου πείτε, και θα έχετε και δίκιο. Όσοι συμμετέχουν σε αυτά τα προγράμματα, κατά κανόνα εργάζονται ως εθελοντές σε κάποιον οργανισμό Erasmus+ σε κάποια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης για ορισμένο χρονικό διάστημα, το οποίο συνήθως δεν υπερβαίνει τον έναν χρόνο. Ο κάθε οργανισμός έχει διαφορετικούς στόχους και σκοπούς. Το πιο ωραίο από όλα είναι ότι σου παρέχεται στέγαση κι ένα μικρό μηνιαίο χρηματικό ποσό.
Έχοντας υπόψη όλα αυτά, λοιπόν, είπα «YOLO», έστειλα την αίτησή μου σε έναν οργανισμό στο Βιτέρμπο της Ιταλίας, πέρασα από συνέντευξη, και αυτή τη στιγμή είμαι στον τέταρτο μήνα (έχω παχύνει λίγο, οπότε μπορεί να είμαι στον τέταρτο μήνα γενικώς). Στις υποχρεώσεις μου συγκαταλέγονται η οπτικοακουστική κάλυψη όσων γίνονται στο πρόγραμμα και η διαχείριση των social media του οργανισμού. Σε γενικές γραμμές, η ζωή του εθελοντή σε ένα τέτοιο πρόγραμμα είναι ελεύθερη και ανεξάρτητη. Μένεις μόν@ σου (ή με συγκατοίκους που είναι κι αυτοί εθελοντές), έχεις το χαρτζιλίκι σου, στους οργανισμούς η δουλειά προσαρμόζεται ανάλογα με το τι θες και μπορείς να κάνεις, και πάνω από όλα ωριμάζεις και ανοίγουν όλοι οι ορίζοντές σου.
Όπως έγραψα και στο προηγούμενο άρθρο, «once you go Erasmus, you never go back».
